درسهایی از مدرسه طبیعت گلایه و شکوه های بسیار می‌شنویم،این رو | Hossein Vahabzadeh

درسهایی از مدرسه طبیعت

گلایه و شکوه های بسیار می‌شنویم،این روزها ، از ناهنجاری‌ها ونابسامانی‌های رفتاری ، جسمی و روانی کودکان و نوجوانان.مطب روانشناس‌ها ، روانپزشکان و مشاوران، بخصوص در این روزهای دورافتادگی و انزوای اجتماعی غلغله مراجعین کودک و نوجوان است.آسیبهایی از همه جنس: چاقی و بی تحرکی،حساسیتها،عصبیت و اضطراب،افسردگی ،گیجی،ترسها و هراسها،کمبود مهارتها،ناسازگاری‌ها،زودرنجی،پرتوقعی،بی‌انگیزگی ، هپروتی ،اعتیاد و بسیاری دیگر.اما خاستگاه و ریشه همه آنها تا حدود زیادی مشترک است.کودک و نوجوان امروز در محیط پرورشی ذاتی خود رشد نمی‌یابد؛ محروم از فضای پرورشی مناسب است.او فضای باز می‌خواهد نه کلاس و آپارتمان،او بازی می‌خواهد نه درس و مشق تحمیلی ،او تعامل با عناصر طبیعت و کنجکاوی ،تماس با گیاه و حیوان سنگ و خاک و آب و درخت می‌خواهد نه بازی با اسباب بازی‌های دیجیتال ، او کودکان دیگر ، گَنگ نوجوانی خودش را به عنوان همبازی می‌خواهد نه والدین و سایر بزرگترهایی را که هر دم بینی خود را در کارش فرو کنند .او همبازی کسالت‌بارتر از بزرگترها نمی‌شناسد اما وقتی همبازی طبیعیش موجود نیست چاره کدام است؟ و بالاخره مهمتر از همه او آزادی و یلگی می‌خواهد نه کنترل فزاینده.کودک و نوجوان امروز از محیط پرورشی مناسب رشدش محروم است و طبیعی است که هرگاه موجودی ،انسان یا غیر آن - چه شیر در باغ وحش باشد یا کودک در آپارتمان و کلاس - در محیط پرورش طبیعیش به سر نبرد می‌باید منتظر اختلالهای جسمی و روانی‌اش بود.
به قول لئوپولد وقتی زمانه از ما نان طلب می‌کند و ما بجایش سنگ در سفره‌اش می‌نهیم باید بتوانیم رابطه نان و سنگ را هم به طریقی توجیه کنیم.
#درسهایی_از_مدرسه_طبیعت
@madresehtabiat