عذاب که بیاید کور است، مؤمن و غیر مؤمن را نمیشناسد، خداوند پیا | انصار امام مهدی-عج
عذاب که بیاید کور است، مؤمن و غیر مؤمن را نمیشناسد، خداوند پیامبرش را هم از شدت #عذابش هشدار میدهد !!
سید واثق حسینی یکی از نمایندگان سید احمدالحسن الیمانی(ع) نقل می‌کند: روزی از روزها در اوایل شیوع ویروس کرونا، با سید احمدالحسن(ع) صحبت می‌کردم.
به ایشان گفتم از آنجا که این ویروس و این همه‌گیری، نوعی از #عذاب است [مضمون کلام را نقل می‌کنم، نه عین کلام را] اگر این ویروس که در زمین منتشر شده و درحال ابتلای انسانهاست نوعی #عذاب باشد، طبیعتاً فقط باید تکذیب‌کنندگان به آن مبتلا شوند؛ پس چرا مؤمنان هم به آن دچار می‌شوند؟
به‌رغم اینکه مفروض این است که انسان مؤمن از این مسئله در امان باشد. زیرا که او به خلیفۀ خداوند ایمان آورده و به‌دنبال آن عذاب او را در برنمی‌گیرد؛ اما تکذیب‌کننده، خلیفۀ خداوند را تکذیب کرده و #عذاب شامل حال وی می‌شود.
تأکید می‌کنم که مضمون پاسخ سید احمدالحسن (ع) و نه عین کلام او، چنین است : ایشان فرمود :
در ارتباط با #ویروس باید گفت که کور و فاقد شعور است و مؤمن و کافر را تشخیص نمی‌دهد. کور است؛ خصوصاً که ویروس یک موجود زنده نیست و هرگاه وارد سلول شود و تکثیر پیدا کند در این صورت است که حیات می‌یابد.
پس چنانچه ویروس کور باشد و بین مؤمن و کافر تفاوتی قائل نشود، چگونه خواهد دانست که این مؤمن و دیگری کافر است؟!
به‌علاوه اگر عذاب بر مردم نازل شود، یعنی عذاب در محدودۀ معینی بر همه یا بخشی از اهالی زمین نازل شود، در این صورت به‌قول معروف [خشک و تر باهم میسوزند] ؛ پس در این هنگام ممکن است همه را مبتلا کند، زیرا ویروس کور است و تشخیص نمی‌دهد پس همه در معرض ابتلا هستند.
به‌عنوان مثال وقتی که عذاب بر قوم لوط(ع) نازل شد خداوند سبحان و بلند‌مرتبه فرستادگانی را به‌سوی لوط فرستاد... فرستادگان از لوط چه خواستند؟ گفتند اکنون از شهر خارج شو.
و اگر لوط به‌همراه مؤمنان در آن شهر می‌ماند ممکن بود #عذاب او را هم در برگیرد. زیرا #عذاب وقتی که نازل شود بین مؤمن و کافر تفاوتی قائل نمی‌شود. و از آنجا که در هنگام نزول عذاب، لوط از شهر خارج شد این عذاب او را در برنگرفت.
اما اگر عذاب عمومی باشد چگونه می‌توان از آن نجات پیدا کرد؟ سیداحمدالحسن(ع) دراینباره نیز فرمود : در برابر شما دو راه برای نجات وجود دارد.
راه اول: استفاده از ابزار متعارف برای پیشگیری. راه دوم: پناه‌بردن به خداوند. و بسیار مهم است که پناه‌جستن ما حقیقی باشد.
