آقای محمدرضا گلزار! شما از هفت سالگی ذكر گفتيد، موفق شديد؛ چرا اين بچه‌های شيدايی از شش سالگی می‌گريند اما از بی‌آبی و فقر و خون و جنگ، رها نمی‌شوند؟
چرا شما ذكر می‌گوييد موثر است، اينها ذكر می‌گويند بی‌اثر است؟
نكند خدا، خدای شماست؛ خدای اينها نيست؟ يا نكند ذكر شما بالا می‌رود ،چون از بورلی هيلزلس انجلس كنار بوگاتی بيژن ذكر می‌گوييد و ذكر اينها بالا نمی‌رود چون از شيدايی افغانستان دور است به خدا!؟ نكند رابطه داشتن و لوكس فروشی و ژست برای فقرا گرفتن و تبليغات لاكچری در حلق مردمان كردن را می‌شود با ذكر صافكاری كرد؟
آقای محمدرضا گلزار! خدای ما، خدای مظلوم‌هاست. عند قلوب المنكسره است؛ خدای علی‌بن‌ابيطالب است كه می‌گفت: بر گرسنگی مظلوم و شكمبارگی ظالم آرام ننشينيد!
خدای ما خدای بچه‌های بی‌كفش سيستان و بلوچستان و پيرزن سرما زده انديكاييست! خدای ما خدای شما نيست! ذكر هم ابزار ماله كشی و توجيه نيست؛ ذكر صدای مظلوم‌هاست!
آقای گلزار! همه چيز مال شماست؛ از موفقيت تا پول و ثروت و شهرت؛ بگذاريد خدا بماند برای مظلوم‌ها و مستضعف‌ها! اين يكی را نخريد! همان بوگاتی و مازراتب باشد مال پول؛ خدا بگذاريد بماند؛ ذكر مال كاسبی نيست. ذكر را ليبرالايز نكنيد!
