2021-11-28 20:03:03
در خاطرات
اسدالله ملک ، نوازنده ماهر ویولن ، خواندم که میگفت :
من در اتاقم هر روز تمرین ویلون میکردم.
بعد از مدتی دیدم دختر جوانی در اتاقش از خانه خودشون که روبروی اتاق کار من بود نشسته و معلومه که داره به صدای ساز من گوش میده ؛ و روزهای بعد هم آن دختر جوان همان جا می نشست و من هم تمرین میکردم.
طولی نکشید که دلباخته اش شدم !
و مشتاق تر و دلباخته پرشورتر از قبل تمرین میکردم و گاهی لبخند رضایتش را حس میکردم.
عاشق شده ای ، ای دل سودات مبارک بادبعد از مدتی یکروز دیدم دختر نیامد ؛ دلم سخت گرفت ، روز بعد هم پیداش نشد و روز بعد هم ، دیگه انگار آب شده بود رفته بود تو زمین !
ملک در ادامه میگه : دیگه طاقت نیاوردم پاشدم رفتم درب خونه شون رو زدم یکی اومد بیرون من سراغ اون دختر رو گرفتم و ماجرا رو براش تعریف کردم.
اون شخص گفت پس شما نوازنده اون آهنگهایی هستین که لیلی رو از خود بیخود کرده بود آره ؟
من گفتم لیلی ؟؟
پاسخ داد آره لیلی بود و مرتب تعریف شما را میکرد !
گفتم خب لیلی کجا رفته ؟!
و اون آهی کشید و پاسخ داد : لیلی فوت کرد !!!
من پرسیدم چرا ... ؟
پاسخ داد : لیلی بیمار بود و از هر دو پا فلج ! اسدالله ملک میگه خشکم زد ؛ همه ی بدنم مثل یه تیکه یخ شد !
لیلی . . . لیلی من . . .
یعنی او فلج و بیمار بوده . . . ؟
میگه با پاهایی لرزان کشان کشان خودم رو به خونه رسوندم و عقده ام ترکید !!!
گریه برای لیلی ام . . .
گریه ی لیلیملک از خود بیخود میشه ؛ تمام وجودش پر از عشق لیلی ای ، که دیگر نیست ...
در این عالم نیروی درونش به جنبش در میاد و آرشه اش روی سیم های آماده ویلون میشینه، و شاهکاری توامان ، با گریه هایش برای لیلی اش ، خلق میشه.
قصه لیلی تموم شد ولی شاهکاری خلق شد که اسدالله ملک اسمش را گذاشت گریه ی لیلی گوش کنید و لذت ببرید
واقعا که عشق چه ها که نمیکند !
بالاخص وقتی با هنر ترکیب بشه ، دیوانه کننده است !
35.0K viewsedited 17:03
M
