در تربیت زنان سطح بالای جامعه چیزی بهت انگیز و هولناک وجود دا | مخفیگاه
در تربیت زنان سطح بالای جامعه چیزی بهت انگیز و هولناک وجود دارد که شاید عجیب‌تر از آن وجود نداشته باشد ...
همه متفق القول‌اند که آنها باید در نهایت بی‌خبری از مسائل عشقی بزرگ شوند تا شرم و حیای عمیق در وجودشان ریشه بدواند و یاد بگیرند که با هر اشاره‌ی ساده‌ای به مسائل جنسی شدیداً مضطرب و گریزان شوند.
«شرف و عزت» زنان تنها به این موضوع وابسته است و هرگونه تخطی دیگر قابل گذشت باشد! آنها باید تا اعماق روحشان نسبت به این مسائل ناآگاه بمانند، در مورد چیزی که باید آن را «بد» بدانند باید کور و کر و لال باشد و فکر آن را هم به سر خود راه ندهند: حتی شناخت آن هم بد است.
اما بعد...!
این زنان گویی با یک ضربه‌ی صاعقه هولناک به درون واقعیت و آگاهی یعنی ازدواج پرتاب می‌شوند و مربی و راهنمای آنان در این وادی همان فردی می‌شود که باید دوستش بدارند و بیشترین احترام را برایش قائل شوند! حالا باید عشق را کشف کنند درحالی که با شرم و حیاء دست به گریبانند، باید هم‌زمان با لذت و شیفتگی، یا خود سپاری و وظیفه، ترحم و گذشت و ترس به علت همسایگی غیر منتظره‌ی معنویت و نفس اماره یا انسانیت و حیوانیت آشنا شود!
درحقیقت احساسات مختلف و متنوعی در روح کسی به هم گره می‌خورد که در پی همتایی برای خود می‌باشد!
خردمندترین روانشناسان هم با همه‌ی کنجکاوی و شفقت خود نمی‌توانند بفهمند که چگونه زنی می‌تواند با این راه حل کنار بیاید، که چه افکار و شبهات دهشتناکی به ناچار در این روح بیچاره و زیر و رو شده بیدار می شوند و بالاخره آخرین فلسفه و نهایت دیرباوری زن در کجا لنگر میاندازد.
و باز هم همان سکوت قبلی و همان سکوت عمیق: زن حتی در برابر خود خاموش می‌ماند و چشمانش را بر خود هم می‌بندد. زنان جوان سعی میکنند سطحی و حواس پرت به نظر بیآیند. در حالی که آنان که ظرافت بیشتری دارند. به نوعی بی‌حیایی تظاهر میکنند. زنان غالباً به شوهرانشان به عنوان علامت سوالی در برابر حیثیت و تقوای خود می‌نگرند و وجود فرزندان خود را نوعی تجلیل یا مکافات می‌دانند. آنان نیاز به فرزند دارند و میل آنها به فرزند همان معنای میل مردان به فرزند را ندارد. به طور خلاصه هرگز نمی توانیم نسبت به زنان به اندازه‌ی کافی باگذشت باشیم ...
#فریدریش_نیچه کتاب: حکمت شادان ترجمه: جمال آل احمد
