به این در و آن در زدیم، دویدیم، کلافه شدیم، گاهی زانوهایمان | کافه نادری☕️
به این در و آن در زدیم، دویدیم، کلافه شدیم، گاهی زانوهایمان سست می شد، خسته می شدیم، آنقدر دویدیم که دور شدیم از خودمان، که یادمان رفت خودمان، که یادمان رفت آرامتر زندگی کنیم، بی سر و صداتر، بی حاشیه تر...!
رسیدیم به جایی که فقط کلافه شدیم، که فقط خستگی هایمان را در می کردیم، رسیدیم به انتها، به آخرش! اما یک بار، حتی یک بار، به عشق پناه نبردیم، به کسی پناه نبردیم، که بتوانیم با او بدویم، با او خسته شویم، با او کلافه شویم، با او به انتها برسیم، می دانی؟ خستگی همان خستگی است، اما فرق می کند اگر سنگینی اش را، با یک نفر، تقسیم کنی!
