مرحوم ملک الشعرای بهار، این قصیده 42 بیتی را در سال 1312 خورشی | مشهدیوم
مرحوم ملک الشعرای بهار، این قصیده 42 بیتی را در سال 1312 خورشیدی به گویش مشهدی سرود. این قصیده، شامل دو بخش است که در نخستین قسمت، شاعر دوازده برج، صور فلکی و جایگاه ستارگان در آسمان را به شیوه‌ای شیرین بیان کرده است. در بخش دوم به عالم بالا پرداخته و تخیلات عوام الناس و طبقات ساده لوح جامعه را به نسبت به خداوند متعال شرح داده است. آنچه که در این پست می شنوید، تنها بخش نخست (17 بیت اول) این قصیده است
