نظام پزشکی و شعارهای صنفی از رویا تا واقعیت : چند ماهی است ک | نظام پزشکی1400
نظام پزشکی وشعارهای صنفی از رویا تا واقعیت :
چند ماهی است که از انتخابات نظام پزشکی گذشته است و این رویداد می تواند حاوی درس‌های بسیار مهمی برای همه ماباشد که باید نخبگان،به تجزیه تحلیل آن بپردازند. بدون شک این دوره از انتخابات با دوره‌های قبلی تفاوت‌هایی داشت که مهمترین آنها حضور بیشتر اعضا و کاندیدا بود که یکی از دلایل حضور بیشتر در عرصه انتخابات ، انباشت و افزایش مطالبات صنفی بوده است .
در این بین یکی از راه‌هایی که تعدادی از کاندیداها برای جذب آرای اعضا بکارگرفتند استفاده از شعارهایی برای دوران انتخابات بود که معمولا این شعارها برخواسته از مشکلات اعضا ،نیازمندی‌های جامعه پزشکی، مشکلات رزیدنت ها و پزشکان جوان و... بود و بر همین اساس شعارهایی مثل تامین امنیت شغلی ، افزایش تعرفه، شایسته سالاری و همبستگی، توزیع قدرت و... ... در راستای جلب اعتماد اعضا و بدست آوردن رای انها سر داده شد.
اما سوالی که مطرح می‌شود این است که این شعارها تا چد رنگ واقعیت به خودگرفتند؟ منتخبینی که با این شعار ها وارد شدند چقدر در سازمان نظام پزشکی در جهت تحقق این شعار ها تلاش و همکاری می کنند؟ چرا در روزهای انتخابات در حال شنیدن وعده‌هایی بودیم که گاها باهیج منطقی تحقق‌پذیر و واقعی به نظر نمی‌رسید و بیشتر رنگ خیال و آرزو داشت؟ چرا افرادی که شعار همبستگی صنف سر میدادند الان حاضر نیستندفقط برای بخش کوچکی از مطالبات اعضا همکاری کنند و به جای پاسخگو بودن نقش مطالبه گر را بازی می کنند؟ برای پاسخ به این سوالات باید میزان توقعات برای تسهیم قدرت و حصول نتیجه در این خصوص بررسی شود تا انگاه بتوان قضاوت بهتری کرد.
آنچه قرائن و شواهد نشان میدهد با مشخص شدن نتیجه انتخابات و ناکامی سیاست های توتالیتر و عدم تحقق تمامیت خواهی ها در کسب مناصب سازمانی علیرغم دعوت برای مشارکت و تقبل مسئولیت در سازمان به صورت متعادل ،شاهد تغییر پارادایم معدودی از افراد هستیم به طوری که انتخاب رویکرد و اقدامات عوام گرایانه با هدف جلب پشتیبانی و رضایت عمومی و ایجاد هزینه برای رقیب ،موجب بروز پدیده پوپولیسم صنفی شده است و عوامل این پدیده به دلیل احساس تحدید و خطر دور ماندن از ارزش های درون جامعه پزشکی و با استفاده از بزرگ نمایی شکاف قدرت و فرصت ، در صدد کنترل فضای عمومی با ترویج و القای نارضایتی عمومی است و جای بسی تعجب است که این سیاست را با استفاده از منادیان تفرقه و چهره های مسموم دنبال کرده و صد البته نتیجه شعار پراکنی افراد فاقد تفکر سازمانی، شدیدا واگرا ،خود شیفته و چند چهره از قبل مشخص است .
کلی گویی ، شفاف نبودن خواسته ها ، طرح آرزوها و خیالات شخصی در قالب مطالبات صنفی ،حمله به منتخبین ،ترویج ناکارآمدی ، ترویج اختلاف، تلاش برای اثرگذاری و کنترل رسانه و فضای عمومی و.... از روشهای مرسوم و تکراری است که دنبال می شود اما به چه قیمت ؟ انتخاب شعارهای اقتصادی با تکیه بر نارضایتی اعضا از شرایط نامناسب و تاکید بر این نکته که وضعیت موجود می‌تواند بسیار بهتر از آنچه که هست، باشد یک نمونه از اینهاست که باید سوال کرد چه کسی با رفع این مشکلات مخالف است؟ و یا جدا از اینکه چقدر کاهش مالیات و یا افزایش تعرفه در حوزه توان و اختیارات و مسئولیت هیات مدیره است یا خیر، برای حل چنین مشکلاتی اصلا برنامه و راه حل مناسبی دارید ؟ اینکه مسائل پیچده مالیات و تعرفه را در قالب کلمات، جملات و راه‌حل‌های بسیار ساده که مورد پسند عامه است، با مهارت تمام، به عنوان تنها راه حل معرفی کنیم و از این سو کوچکترین گام همکاری در همین حوزه ها بر نداریم ،هدف آن حل مشکلات نیست چون برای حل مشکل علاوه بر اراده ،باید راه حل های منطقی و عملیاتی و قابل دسترس پیشنهاد شود لذا می توان گفت این راهبرد ، با حرف ها ی یارانه ای ، سیاست افزایش هزینه های صنفی و تلاش در جهت حفظ وضعیت موجود و دستیابی به اهداف شخصی خود را دنبال می کند ،ولو اینکه این اقدامات به قیمت متلاشی شدن سازمان بینجامد.
به نظر می‌رسد خطر افزایش رویکرد پوپولیستی با توجه به وضع بد اقتصادی و معیشت نامناسب اعضا جدی است ، به طوری که بسیاری از شعارهایی که در حوزه صنفی مطرح می‌شودفاقد توجیه بوده و صرفا برای جلب اعتماد و کسب آرای اعضا مطرح می‌شود و مهمترین راه برای جلوگیری از اینکه فریب این شعارهای پوپولیستی را نخوریم در وهله ی اول افزایش دانش و اگاهی همه‌ی افراد جامعه پزشکی است چرا که هرچقدر اعضا دارای بینش قوی باشند کمتر فریب شعارهای سطحی را خواهند خورد دوما گزارش عملکرد گذشته و حال این افراد در مقام عمل و عملکرد به اعضاست و سوم برنامه ریزی و تلاش مستمر و گزارش دهی منظم سازمان برای بهبود وضعیت جامعه پزشکی است.
