این روزها شاهد آن هستیم که دولت های حاکم در ایران تمامی تلاش خود را می کنند تا هزینه های سلامت را کاهش دهند تا به زعم خود بتوانند بر مشکلات اقتصاد بیمار ایران فایق بیایند. در این مسیر اخیرا همه ی تلاش خود را کرده اند تا با کاهش حق الزحمه ی پزشکان، به اهداف خود برسند. در حالیکه شاهد آن هستیم که قسمت اعظم هزینه های درمان مربوط به دارو و هزینه های وسایل و پاراکلینیک می باشد.
یکی دیگر از ترفندهایی که حکومت برای رسیدن به اهداف خود پیگیری می کند، افزایش تعداد پزشکان هست تا بدین ترتیب بتواند بازار طبابت را از رونق بیندازد و به گمان خود با زیاد کردن “دست”، نرخ های بازار سلامت را کاهش دهد. اما چیزی که حکومت به آن توجه نمی کند این است که افزایش تعداد پزشکان خود به شدت می تواند هزینه های درمان را در کشور افزایش دهد. یکی از پدیده هایی که در علم اقتصاد پزشکی بسیار مورد توجه قرار میگیرد supplier induced demand می باشد. قانونی به نام Roemer وجود دارد که “هر تخت بیمارستانی که ساخته می شود، پر خواهد شد.” پژوهشگران متعددی از جمله Cromwell و همکاران و Lien و همکاران بیان کرده اند که یکی از مهمترین عوامل ایجاد کننده ی supplier induced demand، افزایش تعداد پزشکان و رقابت کنندگان در بازار سلامت هست که می تواند هرینه های درمان را به شدت افزایش دهد. این طور در نظر بگیرید که هر پزشکی که اضافه می شود با هر ویزیت می تواند چند تصویر برداری و دارو درخواست کند که دیگر آن ها را نمی توان مثل ویزیت پزشکان ارزان حساب کرد و باید هزینه ی دارو ها و وسایل و دستگاه ها پرداخت شود.افزایش اعمال جراحی زیبایی و داروهای مورد استفاده در زیبایی هم قسمت دیگری از اقتصاد کشور را درگیر خواهد کرد. اگر قسمتی از این هزینه ها را بیمه ها بخواهند پوشش دهند، این هزینه های افزایش یافته بر دوش بیمه ها نیز خواهد بود.
به نظر می رسد فارغ از هزینه هایی که آموزش دانشجویان پزشکی بر اقتصاد کشور وارد می کند، بعد از آن نیز این تعداد زیاد پزشک اقتصاد سلامت را به شدت تحت تاثیر قرار خواهد داد.
