سوران امین‌زاده چشم پزشک دانش آموخته دانشگاه تهران
از سخنرانی عجیب دکتر ایمانیه و نظراتش در مورد مهاجرت پزشکان نمی توان به سادگی گذشت. اینکه چرا این سخنان در خانه کارگر مطرح شده است در حالی که میتوانست در یک محفل مرتبط مطرح شود ، محل بحث این یادداشت نیست بلکه سوال اصلی این است که آیا میان این سخنرانی و مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی در مورد افزایش ظرفیت رشته های پزشکی ارتباطی وجود دارد؟
علیرغم مخالفت وزیر بهداشت ، رئیس کمیسیون بهداشت مجلس و رئیس سازمان نظام پزشکی که از قضا همگی به لحاظ سیاسی در یک طیف هستند ، افزایش ظرفیت رشته های پزشکی در دستور کار قرار میگیرد ، این یعنی بخشی از ساختار حاکم تصمیمش را برخلاف نظریه های کارشناسی گرفته است. پزشکان تنها نخبه های جامعه نیستند اما بدون شک یکی از تاثیرگذارترین آنان می باشند و دقیقا همین تاثیرگذاری در جامعه است که باعث حساسیت نهادهای تصمیم گیر می شود. خبر افزایش مهاجرت پزشکان طی یکسال اخیر به تدریج از لایه های عمقی صنفی به لایه های سطحی جامعه رسیده و حساسیت ها را برانگیخته است. در حالی که اکثر کارشناسان مشکل نبود پزشکان متخصص در مناطق محروم را در سیستم توزیع پزشکان می بینند و نه در کمبود آن ، به ناگاه صحبت از افزایش ظرفیت رشته های پزشکی می شود . همین مسئله این شائبه را تقویت میکند که این کار نه با هدف جبران کمبود پزشک بلکه با هدف بی تاثیر جلوه دادن بحث مهاجرت پزشکان و کاستن از اثر التهابی آن روی جامعه است. پس از این مصوبه ، سخنرانی شگفت آور دکتر ایمانیه انجام می شود که در آن نه فقط مهاجرت پزشکان بلکه حتی صرف حضور پزشکان در جامعه نیز کم ارزش جلوه داده می شود. آیا می توان این اظهار نظر را صرفا یک دیدگاه شخصی دانست؟ به نظر نویسنده، خیر. زمانی که این توالی را بررسی میکنیم ، یک نتیجه بیشتر خودنمایی میکند…کاهش تاثیرگذاری صنف پزشکان در جامعه. این که افراد و جریان های تاثیرگذار در جامعه نباید زیاد باشند و کسی و گروهی نباید آنقدر بزرگ شود که دیگر نتوان کنترلش کرد ، به الگوی فکری برخی از افراد و نهادهای تاثیرگذار تبدیل شده است. علی دایی ، اصغر فرهادی و عادل فردوسی پور نمونه هایی از این دست هستند. با این توصیفات می توان چنین برداشت کرد که سخنان دکتر ایمانیه نوک این کوه یخ است و باید منتظر سخن پراکنی های مشابه در آینده ای نه چندان دور بود. خوشبختانه بازخورد بسیار محکمی از سوی جامعه پزشکی به این اظهار نظر داده شد و حتی پزشکان سرشناسی که هم جناح ایمانیه بودند نیز واکنش نشان دادند که در نوع خود قابل توجه بود . صرف این مسئله جای امیدواری است اما انتظار جامعه پزشکی از بزرگانش فقط دادن بیانیه یا گذاشتن استوری نیست بلکه خواهان انجام اقدامات عملی در سطوح بالاتر است تا این تئوری مفروض به عرصه عمل نرسد. ” ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه میپنداشتیم” باشد که به حال و روز حافظ نرسیم.
