خب، زلف اولین ترجمۀ جدی‌ام از زبان عربی، به ماه مبارک رمضان و متون حدیثی گره خورد. ضیافت‌نامه مجموعه‌ای مختصر و مفید از روایات دربارۀ ماه مبارک رمضان است. نویسنده با تبحری که در علوم دینی و به‌ویژه دانش رجال دارد، فقط احادیث معتبر ــ و نه لزوماً مشهور ــ را در این مجموعه جای داده است.
در ترجمۀ این روایت‌ها کوشیده‌ام به زبان مردم نزدیک شوم و از گرته‌برداری‌های نادرست و عربی‌زدگی‌های معمول در چنین ترجمه‌هایی دوری گزینم.
نسخۀ الکترونیک ضیافت‌نامه رایگان است. از طاقچه دریافت کنید.
در ماه رمضان، اول نماز بخوان و بعد، افطار کن؛ مگر اینکه همراه کسانی باشی که منتظر افطارند. پس اگر قرار است تو هم همراهشان افطار کنی، با آن‌ها همرنگ باش: افطار کن و بعد، نمازت را بخوان؛ وگرنه، اول نمازت را بخوان.
پرسیدم: «چرا به این صورت؟»
حضرت فرمودند:
چون دو کار لازم پیش رو داری: افطار و نماز. خب، اول آن عمل ارزشمندتر را انجام بده. عمل ارزشمندتر هم که نماز است.
حضرت بعد از آن فرمودند:
چون هم نماز می‌خوانی و هم هنوز در حال روزه‌ای؛ بنابراین نمازت را با زبان روزه در کارنامۀ اعمالت می‌نویسند. پس اگر نمازت را با زبان روزه بخوانی، من بیشتر خوشم می‌آید.
هشام‌بن‌حَکَم از امام‌صادق(ع) دربارۀ علت واجب‌شدن روزه سؤال کرد. حضرت در پاسخ فرمودند:
بی‌تردید خداوند عزّوجلّ روزه را به این دلیل واجب کرد که از آن طریق، دارا و ندار را در شرایط مساوی قرار دهد. آخر، قضیه ازاین‌قرار است که برای آدم ثروتمند شرایطی پیش نمی‌آید که گرسنگی بکشد و دلش به حال فقیر بسوزد؛ چون هروقت چیزی بخواهد، می‌تواند آن را تهیه کند. ازاین‌رو، خداوند تعالی اراده کرده که بین مخلوقاتش شرایط مساوی به وجود بیاورد و به ثروتمندان طعم گرسنگی و درد را بچشاند تا دلشان به حال طبقۀ ضعیف بسوزد و به گرسنگان رحم کنند.
