من دلم پرنده های آرامِ میدان شهرداری رشت را میخواهد، نیستم، ند | مجله هنری مـیم🍃
من دلم پرنده های آرامِ میدان شهرداری رشت را میخواهد، نیستم، ندارمشان، برای مورچه های آرام گوشهٔ اتاق دانه میریزم و تماشایشان میکنم. من دلم آواز زیر باران میخواهد، بارانِ تندِ اردیبهشت، نیست، نمیشود، زیر آفتاب قدم میزنم، با خودِ درونم نجوا میکنم. من دلم بادبادکِ بزرگی میخواهد با دنباله های بلند و نخی طولانی، آنقدر طولانی که زیر ابرها گم شود، نیست، نشدنی‌ست، با کاغذ چرکنویس هایم موشکی میسازم با بُردِ اتاق، و دلم را خوش میکنم که بمب ندارد، که کسی را نمیکشد. من دلم نفس میخواهد و نوشتن، سفر میخواهد و رفتن، صلح میخواهد و مهربانی، نمیشود که نمیشود که نمیشود. نوشته هایم را یک نفس میگریم، چشمهایم را میبندم و به سفری بی مقصد و مقصود میروم، مهربان میشوم و با جهان به آشتی راه میروم، زخم برنمیدارم، طعنه نمیشنوم. من دلم زندگی میخواهد و زندگی، میشود، میشودو همین حالا درست وسط زندگی نشسته ام، صبور، غمگین، امیدوار، خسته و ادامه دهنده. و ادامه دهنده.
