من فرار كردن رو خوب بلد بودم، فرار كردن از حقيقت ها، فرار از ا | مجله هنری مـیم🍃
من فرار كردن رو خوب بلد بودم، فرار كردن از حقيقت ها، فرار از اينكه كاري كه دارم ميكنم غلطه. هميشه فرار كردم. از اينكه تو موقعيتي باشم كه بخوام تصميم بگيرم فرار كردم، چون كه آدم خودش ميدونه تصميمش چيه وگرنه اين همه درد نميكشيد. فرار كردم و گفتم هر طور درست تره، هر طور بهتره، هر طور تو فكر ميكني قشنگ تره، هر طور كه تو راضي تر بشي و بعد فرار ميكردم. چون ميترسيدم، از اينكه بهم بگن اشتباه ميكني ميترسيدم، با اينكه خودمم ميدونستم كه دارم اشتباه ميكنم، كه بعد از هر اشتباه هم از خودم فرار كردم و خواستم بهش فكر نكنم، كي ميگه ما از اشتباهاتمون درس ميگيريم؟ ما فقط همون اشتباه ها رو يه جور ديگه تكرار ميكنيم، از يه راه ديگه. نوشته بود گاهي فرار كردن بهترين راه دوست داشتن بعضي آدم هاست و ميخواستم در ادامه ش بنويسم كه حتي گاهي فرار كردن هم بهترين راه دوست داشته شدنه. بهترين راه براي اينكه تصميم نگيري چه كاري درسته و چه كار غلط. بهترين راه براي اينكه نخواي پشت نقاب ِ "سياست داشتن" قايم بشي. من فرار كردن رو خوب بلد بودم، ميدويدم و ميدويدم و گوشه ي اتاقم قايم ميشدم ، حتي خيلي وقت بود كه منتظر كسي نبودم كه بياد بگه تو با تصميم هاي احمقانه ت، با سياست نداشتنت، با اشتباه كردنت هم هنوز قشنگي. منتظر نبودم چون بعدِ اين همه وقت فهميده بودم كه هر كسي هر چقدر هم كه دوستت داشته باشه، از دنبالت گشتن خسته ميشه و تو همچنان با سرعت فرار ميكني و نتيجه ش هم هي فاصله و فاصله و فاصله ميشه.
