این کاشی از نمونه کاشی های مکشوفه شهر تاریخی گسکر است، مربوط ب | میراث باستان
این کاشی از نمونه کاشی های مکشوفه شهر تاریخی گسکر است، مربوط به دوره صفویه می‌باشد. شهر تاریخی گسکر که امروزه خرابه های آن در جنگل ۱۲۰ هکتاری هفت‌دغنان دهستان ضیابر صومعه‌سرا است، یکی از کهن‌ترین و بزرگترین شهر تاریخی دوره اسلامی در شمال ایران بوده که تا وقوع طاعون بزرگ سال ۱۲۴۶ هجری قمری چند صد خانوار تالش در آن می‌زیستند. این شهر دارای بازار، حمام، کارگاه آهنگری و شیشه‌گری، پل خشتی و دیگر امکانات شهری بود که زنده یاد دکتر منوچهر ستوده در جلد اول کتاب از آستارا تا استرآباد از آن سخن گفته است :
گسکر درگذشته به نام" گوراب گسکر" خوانده می‌شد و همانند تولم، فومن و شفت سرزمین مستقلی دربخش گیلان بیه پس ( غرب گیلان) محسوب می‌شد و امیران و فرمانروایان مستقلی نیز داشت که گاهاًاز امیران فومنی تبعیت میکردند. قبر سیده خوری سو(نه خروسه) خواهر امیره ساسان گسکری و همسر سید پیر شرفشاه دولابی شاعر و عارف قرون پیشین که در دارسرای رضوانشهر مدفون است ،در این ناحیه قرار دارد.
