وقتی احمدی در دفتر شرکت مشغول شد، به فرحناز گفت: «شاید اگر آقا | دلنوشته های یک طلبه
وقتی احمدی در دفتر شرکت مشغول شد، به فرحناز گفت: «شاید اگر آقامهرداد بودند، نمیشد این حرکتو زد و تبار رو به خودش مشغول کرد و علیپور رو هم از شرکت انداخت بیرون! به خاطر همین، هوش و درایت شما رشک برانگیزه. شما منو خیلی دقیق نمیشناسید. آقا مهرداد میدونه که این حرفو به خاطر حضور خودم نمیزنم. به خاطر مصالح شرکت میگم.»
فرحناز لبخندی زد و گفت: «متوجهم. لطفا شروع کنید. از همین الان. منم هستم. اما نمیتونم شش دُنگ به اینجا فکر کنم.»
احمدی گفت: «راستی دارین چیکار میکنین؟ البته حمل بر فضولی نشه! احساس میکنم کار خاصی در خصوص بهار خانوم دارین میکنید که بعدا شگفت زده میشم. مثل امروز که همه محاسبات دوست و دشمن رو به هم زدید.»
فرحناز جواب داد: «صادقانه اگر بخوام بگم، در خصوص این موضوع، مثل این که قراره خودمم غافلگیر بشم. چون نمیدونم چه در انتظارمه. فقط میدونم که روز جمعه... بگذریم... سر فرصت صحبت میکنیم.»
احمدی: «بسیار خوب. هر جور صلاحه. فقط لطفا بی خبرم نذارین. امشب هیئت بحرینی میان تهران. اصلا در جریان قراردادشون نیستم. باید تا شب بشینم رو پروژه اینا مطالعه کنم. اگر امری ندارین از خدمت مرخص بشم.»
فرحناز: «بزرگوارید. لطفا هر شب گزارش تجمیعی رو دریافت کنم. بفرمایید.»
احمدی با لبخند و دست بر سینه، احترام گذاشت و رفت.
فرحناز گوشی را برداشت و فضای مجازی اش را چک کرد. دید همه جا تبلیغ برگزاری مراسم روضه دهه محرم گذاشته. از پنجره قَدی اتاقش که در طبقه بالای یکی از برج ها قرار داشت، بیرون را نگاه کرد. تا چشمش کار میکرد، میدید که رنگ و لعاب خیابان های شیراز دارد تغییر میکند و تکیه و موکب های عزای امام حسین علیه السلام در حال راه اندازی هستند.
همین طور در حال تماشای خیابان و شهر بود که گوشی اش زنگ خورد. دید از تلفن ثابت است. گوشی را برداشت. دید فرانک است.
-یادی از ما کردی!
-همش سه چهار ساعته که از هم بی خبر بودیم. میگم یه خبر خاص و ... حالا نمیدونم خوبه یا بد... اما...
-چی شده؟
-هیچی. نگران نشو! از خانه امید زنگ زدند.
فرحناز خود به خود پاهایش شروع به حرکت کرد و از اول تا آخر اتاقش راه میرفت و بیقرار شد. گفت: «خب؟ زود باش!»
-شماره تو رو نداشتند. من کارتمو داده بودم بهشون و گفته بودم اگه کاری داشتید و یا خواستید که مذاکره کنیم، تماس بگیرید. خلاصه ... همین حالا زنگ زدم و گفتن ما از فردا مراسم روضه و این چیزا داریم...
-خب؟! فرانک چرا کلمه کلمه حرف میزنی؟ زود باش دیگه!
-آره. هیچی دیگه. سلام رسوند و گفت مثل این که...
-ای بمیری فرانک! حرف بزن!!
فرانک خنده بلندی کرد و گفت: «بهار خانومت دلش خواسته که شما هم اگه دوس داری تو جلسه روضه شرکت کنی!»
-وای خدا ... بگو به جون مامانم!
-به جون مامانت!
-بیشعور منظور مامان خودت بود!
-به جون مامانم! عجب آدمی هستیا!
-وای فرانک دارم بال درمیارم. کجایی الان؟
-دفترمم. کجا باشم؟
-پاشو بیا اینجا! اصلا بیا دنبالم تا با هم بریم هر چی میخوان بخریم و براشون ببریم.
-کیا؟ خانه امید؟
-آره دیگه! میخوام هر چی میخوان، خودم بخرم و چیزی کم و کسر نباشه.
-از دست تو! باشه. دو ساعت دیگه اونجام. اما مگه تو میدونی چی میخوان؟
-بیا تو حالا! هر چی بخریم، اونا لازم دارن. تو به این چیزا کار نداشته باش. فقط پاشو بیا!
