در: پرونده‌ي «صددرصد خارجی! درباره‌ی نسبت کسب‌وکارهای نوپا با هویت ایرانی» مجله‌ی «مدیریت ارتباطات»، شماره ۱۴۱، اسفند ۱۴۰۰
ادعا این است که: «کسب‌وکارهای آنلاین ایرانی یا همان استارتاپ‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان ایرانی، و به طور زیست‌بوم آنلاین ایران گریزان است از هر برچسبی که عنوان ایرانی داشته باشد. برجسته‌ترین و قابل مشاهده‌ترین بعد آن در هویت بصری برندهای استارتاپی عیان است. رنگ سازمانی‌شان، اسم‌شان، طرح لوگو و شعار و غیره». و سؤال این است که: «چرا این‌چنین است؟» سوال این نیست که چرا این‌ها صددرصد ایرانی نیستند بلکه سؤال این است که چرا در یک توافق نانوشته این امکان را که از پتانسیل‌های فرهنگ و تاریخ ایرانی در طراحی هویت خود استفاده کنند از روی میز برداشته شده است؟ شرکت‌های زیادی هستند که دست‌ات را از روی اسم‌شان برداری با دیدن لوگوی خالی‌شان می‌توانی بفهمی این برند عربی است یا هندی یا چینی. اما در ایران کم‌تر چنین است. تعداد آن‌ها که چنین دغدغه‌ای دارند کم نیست ولی این موضوع مسأله‌مند نشده. به دغدغه‌ی عمومی طراحان و صاحبان برند تبدیل نشده.
