شیشه ی دل می شکند گوش های تو می شنوند حجله ی آسمانِ دشت بر خا | مُخَبَّط
شیشه ی دل می شکند گوش های تو می شنوند حجله ی آسمانِ دشت بر خاکِ دل می نگرد نگار ژنده پوش، قدم قدم دور می شود از داخلش می شکند پروانه ای گمشده در شکوفه های یاسمن کل جهان از خواب او بی خبرند بی خبران عاشق ترند شاخه زده کور سوی نور بر بامِ شب این شاخه ها بی ثمرند طنینِ مبتلای شعر بی هدف است جامانده از طواف شعر آخ که چه مبتلا ترند!
