@molana65 آن یکی از خشـم مـــادر را بکُشـــت هم به زخمِ خنجر | مولانای جان
@molana65
آن یکی از خشـم مـــادر را بکُشـــت هم به زخمِ خنجر و هم زخمِ مُشت
آن یکی گفتش که: از بَد گوهری یاد نآوردی تو حـــــقّ مـــادری؟!
هی تو مــادر را چرا کُـشتی بگو؟! او چه کرد آخر بگو ای زشت‌خو؟!
گفت: کاری کرد کان عارِ وی است کُشتمش کآن خاک ستّارِ وی است
گفت: آن کس را بکُش ای محــتشم! گفت: پس هر روز مــردی را کُـشم؟!
کُشتم او را رَستم از خون‌هایِ خلق نایِ او بُــرَّم به است از نــایِ خلــق
نفسِ توست آن مادرِ بد خاصیت که فـــساد اوسـت در هر ناحیـت
هین بکُش او را که بهرِ آن دَنی هر دمی قصدِ عزیزی می‌کـنی
از وی این دنیای خوش بر توست تنگ از پـــیِ او با حـــق و با خَلـــق جنـــگ
نفس کُشتی باز رَستی زِ اعتذار کــس تو را دشمن نماند در دیار
#مثنوی_معنوی
ریشهٔ جنگ و نزاع و دشمنی خود ما هستیم. نفسِ ما و توهمات و تعصبات متوهمانه ما ریشهٔ نزاع و دشمنی با دیگران است. #حضرت_مولانا در این ابیات با بهره گرفتن از استعارهٔ مادر بدکاره برای دشمنِ درونی و اصلی انسان به زیبایی هر چه تمامتر نشان می دهد که دشمن واقعی در خود ماست.
پسر، مادرِ بدکاره را به خنجر و مشت سخت می کُشد و در برابر اعتراض به بد ذات بودن و مادرکُشی، استدلال محکمی می کند که به لحاظ اخلاقی و اجتماعی بسیار قابل تأمل است. او می گوید کشتن این یک نفر مرا از دشمنی و نزاع و بُریدن سرهای زیادی از انسان ها و ریختن خون انسانهای دیگر نجات داد.
جوامع و انسان ها با کنار زدن وهم و تعصب و تفاخر و شناخت نقادانه و شجاعانه معایب درونی و صفات زشت و دَنی خود می توانند به درمانِ دردها امیدوار باشند و اگر چنین نکنند هر روز از روی همین توهم و تعصب نفس بدخاصیت خود، با حق و خلق جنگ خواهند داشت و مدام به توجیه و مصلحت پرداخته و از حقیقت فاصله می گیرند و آرامش و آسایش در زندگی آن ها رخت برخواهد بست و هر روز بر دشمنان خواهند افزود!
