نقد فیلم 'خفه گی ' خاکستری رو به سیاه یا خفگی؟ خفه گی فیلم | پاتوق فیلم مرتضی
نقد فیلم "خفه گی "
خاکستری رو به سیاه یا خفگی؟
خفه گی فیلمی است نوآر با سلیقه شخصی (پست مدرن) با یک روایت بی و که صرفاً برای نشان دادن فرم های خاصی برای مخاطب صرف جلوگیری از ترک صندلی اش هنر نمایی می کند. به نوعی می توان گفت: روایت، قصه و شخصیت پردازی فدای خلق نمادهای تکنیکی و فرم های جذاب اکتسابی شده است. درست است که در فیلم های نوآر قهرمان ماجرا عمدتاً شخصی منزوی و ظاهراً شکست خورده که دنیا روی خوشی برایش نشان نداده است و اندوه و حزن ذاتی در فیلم نوآر جزء عناصر فیلم است و در مقوله فیلم‌برداری و نورپردازی عمدتاً صحنه های داخلی و خارجی فضای غمباری را بیشتر جلوه گری می کند و سیر داستانی دو خطی عمدتاً شخصیت ها را در مقوله جبر و اختیار قرار می دهد. اما این دلیل نمی‌شود که کارگردان توصیف روانشناختی مناسبی را ارائه ندهد و عاجز در ایجاد تعلیق شود و ارتباط فیلم و مخاطب همزاد پنداری موجود در اثر خود را لحاظ نکرده باشد. در کل فیلم برای مخاطب عام اثری مناسب و قابل استفاده نیست و نمی تواند با آن ارتباط برقرار کند و تنها در فضای سیاه و سفید درگیر قصه‌های زجر آور با ذهنیت های خاکستری رو به سیاه مواجه می‌شود. شاید فیلمساز می توانست حداقل با پایانی مناسب؛ تصویری روشن تر برای بیننده ایجاد کند؛ که حتی او را از این از این شانس نیز محروم می سازد. #یاسر_زارع #نقد_فیلم #خفه_گی
