دیشب که فیلم های تظاهرات رو میدیدم هی ذهنم میرفت به سن و سالشو | گنگ خواب دیده
دیشب که فیلم های تظاهرات رو میدیدم هی ذهنم میرفت به سن و سالشون، بچه های ۱۶-۱۷ ساله، بچه های ما!! عجیب نیست؟ تا چشم به هم زدیم بچه های ما رسیدن به این سن، مایی که هنوز کتک های دانشگاه ۷۸ یادمونه. بچه هامون رسیدن به صحنه. من که انگار دارم تو یه فیلم زندگی می کنم. کل این دو ماه عین فیلم بود، دیدن خانواده امینی پشت در بیمارستان، ای سی یو، مغز، شکستگی جمجمه، هوشیاری سه، برای من تکرار تلخ ترین اتفاقات زندگی ام بود. و درک میکنم گوشه ای از دردی که اون پدر و مادر و برادر کشیدن رو. میگن مرگ پدر و مادر مرگ گذشته و خاطره است، مرگ فرزند مرگ آینده و امید. با مرگ مهسا بخشی از امید در وجود همه ما مُرد. همه ماهایی که بچه به سن و سال مهسا داریم، بخشی از امیدمان با هر اتفاق این چنینی میمیرد و جاش رو ترس و خشم میگیرد. در وجود بچه هامون هم امید داره تبدیل میشه به خشم، به درد، به نفرت. قطعا تا چند روز آینده خواهند گفت که معاند و دشمن و توهین به اسلام و فلان و بهمان. ولی همه اینها بچه های ما هستن و بچه های این مملکت، همانطوری که ما بودیم و هستیم. حرفشان شنیده نشود خشمشان بیشتر و بیشتر میشود. این روزها حال همه ما خراب است.
