خویشتن پذیری
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری نسبت به نفی شدن بیش از اندازه حساس میشوی...
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری هربار که بروی نقطه ضعفی قدیمی پا بگذاری خودت را می‌بازی...
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری جست وجوی عشق به قصد کمال بخشیدن به خویش تلف کردن عمر است....
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری به جای جست‌وجوی بهترین بخش خویش بیشتر میکوشی که دیگران را شکست دهی....
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری به مادیات بی.اندازه ارزش می‌دهی...
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری همیشه احساس تنهایی میکنی و همنشینی با دیگران نیز ظاهرا کمکی نمیکند....
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری در گذشته زندگی میکنی...
-پذیرش به واقع موضعی نوامیدانه نیست بلکه موضعی است که از ان میتوانی رشد کنی...
اگر تمام زندگی‌ات را بپذیری هیچ جزئی از آن هدر نخواهد شد...
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری از آن چه ممکن است هر روز زندگی‌ات درباره ات افشا کند وحشت‌زده هستی.
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری حقیقت دشمنت میشود.
-هنگامی که خودت را نمی‌پذیری جایی برای پنهان شدن نداری...
پذیرش خویش همه چیز است.
اگر خودت را بپذیری میتوانی جهان را بپذیری...
