دختر بچه‌ای را تصور کنید که اولین قدم‌هایش را بر می‌دارد. خوشح | ♲مصطفی کوچکی♲
دختر بچه‌ای را تصور کنید که اولین قدم‌هایش را بر می‌دارد. خوشحال و سرشار از لذت است و هفته‌هاست که تلاش می‌کند بدون گرفتن خودش از لبه میز تعادلش را حفظ کند. بالاخره و بالاخره اولین قدم‌های لغزانش را بدون کمک گرفتن از لبه میز بر می‌دارد و کم کم وسط فرش اتاق نشیمن تلوتلو می‌خورد تا اینکه به لبه مبل چنگ می‌اندازد. به آنجا می‌رسد و با غرور، افتخار و کلی هیجان به شما نگاه می‌کند. حالا تصور کنید شما با لبخندی بی‌روح به او بگویید: «آفرین کلونی، خوب بود. اما چرا تا الان موفق به دویدن نشده‌ای؟» می‌توانید ناامیدی‌ای را که این دختر بچه احساس می‌کند، تصور کنید؟ کدام والدینی چنین واکنشی را به بچه‌ای که به تازگی کار جدیدی را یاد گرفته نشان می‌دهد؟ سابقه ندارد مادری چنین واکنش تندی به بچه‌اش نشان داده باشد و او را به‌خاطر آنچه هنوز فرصت انجام با تجربه کردنش را نداشته قضاوت کند. با وجود این، ما مدام این کار را با خودمان می‌کنیم.
