دو بالم خسته از پرواز وُ میل آشیان دارم نمی دانم چرا ترس از پریدن هم چنان دارم من از بی مهری یاران ندارم پای آسایش گل صحراییم دردا که ترسی از خزان دارم مرا نامهربانی ها کشانده کنج تنهایی که از بودن در این هستی نه نام وُ نه نشان دارم نه از دنیا وفا دیدم نه از یاران دل خواهم به جانم آتش افتاده ست و درد بی امان دارم من آن شمعم که می سوزم به پای خود شبی تنها در این دنیای بی رحمی به سینه سوز جان دارم #موسی_رئیسی #نبض_شعر @nabzeshear 257 views£@t€m€h , 13:12
