اراده، نیرویی است که از میان جسم پرتو می افکند و أن هم در پی لحظه ای سکوت مطلق یا وحشت ناب یا اندوه بی پایان و نه پس از لحظات شادی. زیرا شادی آن چنان ناپایدار است که مانع تمرکزی می شود که سالک برای استفاده از تابندگی جسم و تبدیل آن به سکوت نیاز دارد.
لاگوردا گفت: ناوال به من می گفت که برای یک انسان، اندوه نیز به اندازه وحشت قدرت دارد. اندوه، یک سالک مبارز را بر آن می دارد که خون گریه کند. هر دو می تواند لحظه سکوت را به همراه داشته باشد. یا اینکه سکوت خود بخود می آید، زیرا سالک مبارز در تمام مدت زندگیش در طلب آن است.
ناوال می گفت که (لحظه سکوت) لحظه ای از سیاهی است، لحظه ای سکوت ژرف، ژرف تر از زمانی که انسان گفتگوی درونیش را متوقف می کند. این سیاهی، این سکوت «قصد» را به وجود می آورد تا دومین دقت را هدایت کند. به آن فرمان دهد و وادار به انجام کار کند. به همین دلیل «اراده» نامیده می شود.
کتاب هدیه عقاب
@nagualism
