پيامبر اکرمﷺ در حساسترين لحظۀ عمرشان بيشترين نگرانيش مربوط به حاكمان بعد از خودش است. تا مبادا با حكمراني ناشايست امت اسلامي را از دين و دنيا محروم كنند. آن حضرت معتقد بود اگر مردمی دنيا نداشته باشند دينشان نيز درست نخواهد بود. : «كَادَ الْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْراً» (الکافی، ج۲، ص۳۰۷)؛ و اين آخرين سفارش پيامبر اکرم(ص) به قدرتمندانِ به حکومت رسيدۀ بعد از خود است: قدرتمندان به عموم مردم مسلمان رحم کنند. بزرگان را احترام كنند، زيرا آنان سرمايههای يک ملت هستند و بايد علم و دانش و تجربۀ آنها را مورد استفاده قرار داد. به ضعيفان و ناتوانان رسيدگی کنند. دانشمندان را در جامعه تکريم کنند و به سراغ آنان بروند و از علمشان بهره بگيرند؛ يعنی علم و دانش در جامعه مورد تکريم قرار گيرد. مردم را تحت فشار قرار ندهند و به خفت و خواری نيفکنند. مردم را فقير نکنند که در نتيجه، کافر و بیدين بشوند (فقر، کفر میآورد. پيامبر اکرمﷺ به حاکمان اسلامی که بعد از او به حکومت میرسند میفرمايد: اين شما هستيد که مردم را بیدين میکنيد. پس آن حضرت کفر را به حکومت دينی نسبت میدهد) درب را به روی مردم نبندند و مردم به حاکمان خود دسترسی داشته باشند، در غير اين صورت اغنياء ضعيفان را میخورند. زياد مردم را به جنگ و جبهه نفرستند و به نسل امت من آسيب نرسانند و نيروهای انسانی مسلمانان را در خطر قرار ندهند. برای آنان آرامش و آسايش فراهم کنند.