آدم نباید تسهیلگری بچه ها را بکند. تسهیلگر بچه ها که می‌شوی ان | باغ کودکان آفتاب (کاشان)
آدم نباید تسهیلگری بچه ها را بکند. تسهیلگر بچه ها که می‌شوی انگار هر سال عاشق شده‌ای. با پیچ و خم‌های عشق پیش می‌روی. همدیگر را کشف می‌کنید. تمام خنده‌ها و گریه‌ها، سکوت‌ها و حرف‌ها و عادت‌ها معنا پیدا می‌کنند. معنایی چون پیچش مو که میان شما جاری می‌شوند. از هم دلگیر هم می‌شوید. قهر می‌کنید. گاهی کار به کمی ترش‌رویی و بداخلاقی هم می‌کشد و بعد صد بار خودت را ناله و نفرین می‌کنی که نکند دلش گرفته باشد از تو. آنجا که شاملو می‌گوید: اشک رازی‌ست، لبخند رازی‌ست، عشق رازی‌ست ... تسهیلگر بچه ها که باشی هر سال قلبت پر می‌شود از شور زندگی، از عشق، از لحظه‌های ناب! تا اینجای کار خوب است اما... اما بعد دلت ریش می‌شود و تکه‌ای را می‌سپاری به او که دیگر نمی‌بینی‌اش. بعد به یک‌باره می‌بینی دیگر قلبت فقط در سینه نیست که می‌تپد؛ راهی شده با عشق‌های کوچک و عزیز جانی که نیستند. که رفته‌اند تا بزرگ شوند. و این را از شروع روز، خوب می‌فهمی وقتی که چشمت به دنبال تک‌تک‌شان این طرف و آن طرف می‌گردد تا یکی‌شان با ورودت به باغ بیاید و بدون کلامی فقط نگاهی با لبخند بزند و برود. آن یکی منتظرت باشد و یکی دیگر شروع کند تند و تند حرف‌های دلش را در گوشت نجوا کند. کاش دلم همیشه از حال‌شان با خبرم کند. تسهیلگر بچه ها نباید باشی، اگر شدی دلت صد تکه می‌شود. پ.ن: کلاس اولی شدنتان مبارک شیر بچه های باغ آفتاب
