شبهه: هندریک وان لون (Hendrik Van Loon) در کتاب 'تاریخ بشر' در | رد شبهات ملحدین
شبهه: هندریک وان لون (Hendrik Van Loon) در کتاب "تاریخ بشر" در خصوص فتح مکه توسط پیامبراکرم (صلی الله علیه وسلم) و یارانش مطلب فاحشی را بیان نموده که در باطل بودن آن از حیث تاریخی شکی نیست، وی مدعی است که: «پیروان او بدون زحمت مکه را گرفتند و پس از کشتن عده زیادی از اهالی شهر، دیگران را به آسانی متقاعد کردند که محمد واقعاً پیغامبر بزرگی است.» [۱]
جواب:
اولاً: به اتفاق سیره‌نویسان چون فتح مکه انجامید، هیچ یک از یاران پیامبراکرم (صلی الله علیه وسلم) حق هیچگونه تعرضی به اهالی مکه نداشتند و جز افرادی انگشت‌شمار که مرتکب جنایات شده و مستحق مرگ بودند، به عامه‌ی مردم مکه امان‌نامه داده شد و مشمول عفو عمومی گشتند. دکتر عبدالحسین زرینکوب می‌گوید: «رفتار محمد در فتح مکه و در آن لحظه‌ی غلبه و استیلاء کریمانه و شایسته پیغمبر و مصلح بود. با آن همه ستم و خواری که از آن قوم دیده بود جوانمردانه آنها را بخشود و فقط معدودی را که سابقه‌ی عداوتی خاص با اسلام داشتند از این بخشودگی بیرون داشت.» [۲] و در کتب سیره می‌خوانیم: «رسول الله (صلی الله علیه وسلم) به فرماندهان مسلمان سفارش نمود هنگامی که وارد مکه می‌شوند با کسی جنگ نکنند مگر کسی که با آنها بجنگد؛ البته نام چند نفر را ذکر فرمود، و دستور دادند آنها را هر کجا که یافتند اگر چه به پرده کعبه نیز خود را آویخته باشند آنها را به قتل برسانند.» [۳]
از سعد بن ابی وقاص (رضی الله عنه) روایت است که فرمود:
«لما كان يوم فتح مكة أمن رسول الله صلى الله عليه وسلم الناس إلا أربعة نفر وامرأتين، وقال: اقتلوهم وإن وجدتموهم متعلقين بأستار الكعبة، عكرمة بن أبي جهل، وعبد الله بن خطل، ومقيس بن صبابة، وعبد الله بن سعد بن أبي سرح» [۴]
«چون روز فتح مکه بود رسول الله (صلی الله علیه وسلم) همه‌ی مردم را پناه داد بجز چهار مرد و دو زن و آن‌حضرت (صلی الله علیه وسلم) فرمودند: آنها را به قتل برسانید اگر چه خود را به پرده‌ی کعبه آویخته باشند، عکرمه بن ابی جهل، عبدالله بن خطل، مقیس بن ضبابة و عبدالله بن سعد بن ابی سرح.»
توجه: با وجود مهدور الدم بودن این چند نفر، لازم به ذکر است که برخی از اینها نیز با ابراز توبه و پشیمانی با عطوفت اسلامی مواجه شدند و توبه آنها پذیرفته گشت و بعدها جزو فرماندهان مسلمین در فتوحات قرار گرفتند مانند عبدالله بن سعد بن ابی سرح (رضی الله عنه) و بعضاً شهید نیز شدند مانند عکرمه بن ابی جهل (رضی الله عنه)، در مورد آن دو زن نیز یکی از آنها توبه نمود و بخشوده شد.
ثانیاً: این مطلب هندریک وان لون مخالف صریح با دیگر نظریات مستشرقین می‌باشد که در اینجا به نقل برخی از اقوال آنها صرفاً به جهت یادآوری و توضیح خلط فاحش او اکتفا می‌نماییم.
گوستاو لوبون (Gustave Le Bon) می‌گوید: «چون قوت و قدرتش (پیامبر) آن وقت به درجه‌ای رسیده که کسی را تاب مقاومت با وی نبود لهذا با فوج اسلام بدون جنگ داخل شهر مکه گردید. پیغمبر با اینکه اهل مکه متجاوز از بیست سال دشمن جانی او بوده و از هیچ صدمه و آزاری نسبت به وی ابقاء نکرده بودند معهذا در این موقع نهایت انسانیت و جوانمردی را درباره‌ی آنها مرعی داشته با جوش جهادی که در وجود انصار غالب بود کوشش نمود اهل مکه را از مخاطره‌ی هجوم آنها محفوظ نگاه دارد.» [۵]
کارل بروکلمان (Carl Brockelmann) می‌گوید: «فقط عده‌ی خیلی معدودی را کشت و آنها کسانی بودند که مرتکب جرائم بسیار بزرگی شده بودند از جمله دو زن خواننده که در هجو پیغمبر اشعار بسیار رکیکی خوانده بودند، ولی نسبت به بقیه اهل مکه چنان گذشت و بزرگواری نمود که از اسباب حسادت مدینه شد، لیکن بیمی که جمع اخیر از اقامت پیغمبر در مکه داشتند به زودی رفع شد.» [۶]
ایرا ام لاپیدوس (Ira M. Lapidus) در کتاب "تاریخ جوامع اسلامی" می‌نویسد: «محمد به جای تشدید فشار بر مکه از شدت آن کاست، چراکه مقصود پیامبر قتل عام مردم مکه نبود بلکه وی در پی دعوت آنان به پذیرش دین اسلام بود. (...) رهبران مکه شهر را تسلیم کردند محمد تقریباً همه را عفو کرد.» [۷]
فلیپ آدلر (Philip Adler) می‌گوید: «... بر تعداد مسلمانان آنقدر افزوده شد که بر مقاومت ساکنان مکه غالب آمدند و پیامبر در سال ۶۳۰م./ ۹ق. بدون استفاده از زور به مکه بازگشت.» [۸]
ادامه ... ✾•┈┈••✦❀✦••┈┈•✾ @no_atheism | رد شبهات ملحدین
