انواع تراش دندان جهت روکش ۱- تراش نايف اج (Knife Edge) لبه | Νurse online & dentist assistant دستیار دندانپزشک

انواع تراش دندان جهت روکش

۱- تراش نايف اج (Knife Edge)

لبه چاقويي تراش در ناحية finishing line نازك و ظريف است.
– مزایا:
* حداقل برداشت از نسج دندان
* قالب‌گيري آسان
* صرف وقت كمتر دندانپزشك
*  نشست Framework راحتتر و آسان‌تر انجام مي‌پذيرد (بدليل عدم وجود زواياي متعدد)
– معايب:
* تشخيص خط خاتمه تراش است كه تكنسين پروتز در آن دچار ترديد و مشكل مي‌شود.
* رنگ نامناسب و يا اُپك‌نما بودن ناحيه طوق روكش مي‌باشد كه بعلت عدم وجود فضاي مناسب در ناحيه طوق اين قسمت اُپك نما مي‌شود و از طرفي اگر تكنسين بخواهد اين مشكل را حل كند بايد حجم پرسلن بيشتري در اين ناحيه قرار دهد كه خود موجب اوركانتور شدن كار در  ناحيه مارجين و تجمع پلاك و تخريب لثه خواهد شد. در اين نوع تراش، اگر بيمار حساسيت زيادي نسبت به زيبايي نداشته باشد و در صورتي كه روكش در نواحي قدامي نباشد بهتر ر نيروهاي tensile مقاومت كرده و هم باعث عدم ايجاد Gap در ناحية مارجين گردد.
۲- تراش Shoulder

زاويه انتهايي خط تراش نسبت به محور طولي در اين نوع تراش زاويه °۹۰ دارد.
 –  مزايا:
* تأمين رنگ مناسب روكش. زيرا با توجه به ايجاد فضاي مناسب و كافي در ناحيه طوق مي‌توان حجم مناسب از فريم و پُرسلن را در اين ناحيه بوجود آورد. و اين خود كمک شاياني هم به استحكام فريم فلزي و هم به ايجاد رنگ مناسب پُرسلن مي‌كند و بدين ترتيب سطح پرسلن در ناحيه فينيشينگ لاين داراي گليز مناسب، شفافيت و رنگ مناسب و از طرفي باعث عدم تجمع پلاك در لبه مارجين مي‌شود. در اين نوع تراش مي‌توان از تكنيك شولدر پرسلن استفاده نمود كه هم تأمين كننده رنگ و شفافيت و زيبايي مي‌باشد و هم باعث عدم ايجاد عدم حساسيت فلزي نسبت به لثه مي‌گردد. زيرا در اين تكنيك در ناحيه مارجين پرسلن در كنار لثه قرار مي‌گيرد كه سازگار بافتي بهتري نسبت به فلز با لثه خواهد داشت.
* مورد تجويز تراش شولدر زماني است كه براي ايجاد زيبايي و افزايش استحكام رستوريشن به حجم بالايي ازتراش نيازمند هستيم.
–  معايب:
* به علت افزايش حجم تراش دندان پايه ضعيف مي‌گردد
* به علت وجود زاويه تيز در ناحيه مارجين دقيقاً محل تجمع نيروهاي مخرب روي رستوريشن شده و تداخل در نشست framework مي‌شود. در صورتي كه فرمي در سر جايش ننشيند، Gap در ناحيه مارجين به وضوح ديده مي‌شود.
*  از موارد عدم تجويز اين تراش در رستوريشن‌هاي لامينت و ونيركران است. زيرا با توجه به حجم زياد تراش احتمال برداشتن مينا به خصوص در ناحيه طوق دندان زياد است و باعث عدم باندينگ مناسب مي‌گردد.

۳-تراش شولدر بول (Shoulder Bevel)

اين تراش دقيقاً مشابه تراش شولدر مي‌باشد با اين تفاوت كه در انتهاي خط تراش يك Bevel مناسب مشابه Knife Edge به آن داده مي‌شود كه طول اين Bevel حدود ۵/۰ ميليمتر مي‌باشد. شايان ذكر است كه زاويه Bevel بايد حدود ۴۵ درجه باشد.
– مزایا: از موارد تجويز اين نوع تراش، بيشتر در PFMها مي‌باشد.
–  معايب:  چون در مواردي روي Bevel را تنها با فلز پوشش مي‌دهند از نظر زيبايي مورد قبول بيماران نيست، و در صورتي كه علاوه بر فلز با پر شدن هم پوشانده شود باعث ايجاد ضخامت زياد و ناراحتي و تورم لثه مي‌گردد. از طرفي نشاندن و سوار كردن فريم به علت وجود زواياي تيز دندان و فريم ممكن است به سختي انجام شود.

۴-تراش چمفر (Chamfer)

اين تراش يكي از بهترين انواع تراش است.
– مزايا:
* ضخامت فريم در ناحيه مارجين جهت ساپورت فلز مناسب بوده و در ضمن حجم مناسبي از پرسلن نيز در ناحيه مارجين مي‌تواند قرار بگيرد. كه اين دو مورد همزمان هم رنگ و هم استحكام رستوريشن را تأمين مي‌كند.
* به علت عدم وجود زاويه‌ي تيز نيروهاي مخرب كمتر در ناحيه مارجين بوجود مي‌آيد.
* نشست پروتز به راحتي امكانپذير است و خط خاتمه تراش به راحتي در قالب و داي قابل تشخيص است.
*اين تراش براي سيستم‌هاي بدون فلز (Free Metal) و لامينيت‌ها و PFMها كاربرد عمده‌اي دارد.
@Nursedntist