امان از این فریاد و فغان که به جایی نمی رسد هر روز باید منت | صدای اورامانات
امان از این فریاد و فغان که به جایی نمی رسد
هر روز باید منتظر خبر بد بود،خبر زخمی شدن و یا کشته شدن یک کولبر، بارها مقامات دولتی به صورت رسا و شیوا گفته اند که کولبری با قاچاق فرق دارد و این دو مقوله کاملا از هم جدا هستند، ولی کو گوش شنوا؟ هر بار یک کولبر محروم مظلوم به جرمی که مرتکب نشده است کشته می شود، نه می توان ساکت بود و ننوشت و نه می توان چیزی نوشت که این درد را تسکین داد، چرا که هر چه در مورد این ظلم بی پایان گفته می شود صدای این درد به جایی نمی رسد و کسی پاسخگو نمی شود.
چرا باید حق قشر کولبر سرب داغ باشد؟مگر به مانند آقازاده هایی که سر در بیت المال دارند حق ملتی را حیف میل می کنند؟ چرا این قشر مظلوم بدون اینکه جرمی مرتکب شده باشند،بدون اینکه متهم شده باشند،بی آنکه پایشان به دادگاه رسیده باشد و حکمی بر علیه آنها صادر شده باشد، بی آنکه دردهایشان شنیده شود و صدای بی پولی و بیکاری و بدبختی آنها به گوش مرجعی رسیده باشد با شلیک مستقیم گلوله جان شیرینشان را می گیرند.
تنها امید یک خانواده، تنها پناه یک زن، سایه ی سر یک خانواده، میوه ی زندگی یک پدر و مادر را به این راحتی می کشند و خونش را پایمال می کنند، چه کسی پاسخگو است؟ باید به چه مقامی دخیل بست؟ کاک محمد نادری عزیز، کاک اسماعیل عبدی، کاک مختار میرویسی و چندین کولبر عزیزی که جان شیرین خود را برای یک لقمه نان حلال در همین یکسال گذشته از دست داده اند و چندین کولبر دیگری که با شکسته شدن دست و پایشان برای همیشه توانایی فعالیت نیمه سنیگین را هم از دست داده اند و در حالی که هنوز سه دهه از زندگیشان نگذشته است برای همیشه خانه نشین شده اند و با این وجود هیچ منبع درآمدی ندارند.
امیدواریم مسئولان دلسوزانه پیگیر این ظلم باشند و به داد این قشر محروم و مظلوم برسند،
امان از آه مظلومان، اگر دستی فراز آید، اگر اشکی فرو ریزد...
