زنان کارگر چگونه با «آزار جنسی» مواجه شدند؟ در ۱۸ دسامبر، ا | اردیبهشت
زنان کارگر چگونه با «آزار جنسی» مواجه شدند؟
در ۱۸ دسامبر، او من را به انباری برد و از من خواست که یک دکمه روی شلوار او بدوزم. او از من خواست که دستم را داخل کنم و من چنین کردم، و وقتی داشتم سوزن را نخ می‌کردم، شروع به گفتن سخنانی زشت کرد و رفتار زننده‌ای نیز از او سر زد.» گرِچن کارلسون نخستین زنی نبود که رئیس‌اش او را آزار جنسی داده بود. رز مک‌گوآن هم نخستین کسی نبوده که به دلیل ترس‌اش چیزی نگفته است.
لین فارلی، استاد دانشگاه کورنل اصطلاح «آزار جنسی» را در دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی وضع کرد. قبل از آن نام‌هایی که به این کار داده می‌شد، استعاری و گمراه‌کننده بودند: «تعدی اخلاقی»، «منظورهای ناروا»، «شوخی‌های زشت»، «اغوا». اما از دختران کارگر در کارخانه‌ها گرفته تا مانکن‌ها، از کارگران مرغداری گرفته تا کمک‌وکیل‌ها، قربانیان این کار وقتی آن را احساس کردند می‌دانستند با چه چیزی مواجه‌اند.
این زنان همچنین می‌دانستند که اگر تجربیات خود را گزارش کنند، در خطر بدنامی، اخراج شدن از کار یا اخراج از کشور قرار می‌گیرند. اگر به آنها برچسب آدم دردسرساز زده می‌شد، ممکن بود غیر قابل استخدام تلقی شوند؛ اگر (موقتاً) به عنوان سوگلی انتخاب می‌شدند، ممکن بود از این بابت از آنها اخاذی شود.
با وجود مخالفت‌ها، فمینیسم در طول چهل سال گذشته به شکل پیوسته پیش رفته و باعث تغییر هم در آگاهی و هم در قوانین شده است.
در این میان، مردان طرفدار فمینیسم و مخالف با خشونت علیه زنان، بعد از مدت‌ها نادیده گرفته شدن به عنوان افراد زن‌ذلیل و بی‌اطلاع از ماجرا، به میدان آمده‌اند. کسانی که سابقاً با کردار و گفتار خود آزار جنسی را ممکن می‌ساختند، مانند کوئنتین تارانتینو، اکنون علناً طلب بخشش می‌کنند
در پایان قرن نوزدهم زنانی مانند هاسانوویچ به رهبری سازمان‌دهندگانی پرشور و با استعداد، واقعاً مردانی مانند آن مرد را به چالش کشیدند. آنها علیه شرایط مرگبار، درآمد‌های بخور-و-نمیر، و توجه جنسی پیوسته، ناخواسته، و گاهی خشونت‌آمیز رؤسای مرد قیام کردند. فعالیت‌های آنها به شکل‌گیری انجمن اتحادیه‌های کارگری زنان (که کارگران صنعتی، کارگران یقه سفید، و کسانی را که در خانه‌های دیگران کار می‌کردند یا در خانه‌های خود به کاری مشغول بودند سازمان‌دهی می‌کرد) و بعداً به شکل‌گیری اتحادیه‌ی زنان کارگر در صنعت لباس‌دوزی منجر شد.
اتحادیه‌های کارگری همیشه مدافع زنان نبوده‌اند. در واقع، بسیاری از آنها علاوه بر به حاشیه راندن آفریقایی-آمریکایی‌ها، به شکل فعال سعی در طرد زنان نیز داشته‌اند.
امروزه فوران اتهامات به ما یادآور می‌شود که آزار جنسی امری گسترده و عمومی است. اما این آزارها چیزی بیش از آن هستند که مردان کارهای بدی با زنان بکنند.
این که از زنان، به ویژه آنان که به شغل‌های کم‌درآمد مشغول‌اند بخواهیم اعتراض کنند و از ماندن در قراردادهای بد یا قبول توافقاتِ عدم افشا امتناع کنند نه فقط منصفانه نیست، بلکه روشی مؤثر هم نخواهد بود. افراد بدون حمایت جمعی پایشان در گل می‌ماند، و زنان و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی بدون اتحاد با دیگر کارگران، از جمله آنان که گرایش جنسی به جنس مخالف دارند، نمی‌توانند در محل کار خود امنیت و احترام به دست آورند. بله، زنان و مردان هردو باید علیه آزار جنسی اعتراض کنند./نشر آسو
@Shahr_Zanan
ادامه مطلب : http://www.aasoo.org/fa/articles/1065
