نمایش تک نفره دین دار بودن بسیار دشوار است؛ زیرا باید هم تجر | اشو
نمایش تک نفره
دین دار بودن بسیار دشوار است؛ زیرا باید هم تجربه گر بود و هم خود تجربه؛ هم دانشمند و هم آزمون. در درونتان دیگر تقسیم بندی وجود ندارد. شما در نمایشی بازی می کنید که فقط یک هنرپیشه دارد
یک نمایش معمولی، هنرپیشه های زیادی دارد و نقش ها تقسیم می شوند. در نمایش تک نفره، شما تنها هستید. همه ی نقش ها را شما باید ایفا کنید. راهبی بودایی عادت داشت هر روز صبح فریاد بزند: «بوکوجوا، تو کجایی؟» در واقع، این نام خود او بود. بعد خودش جواب می داد: «بله قربان! من اینجا هستم.» بعد می گفت: «بوکوجو، به یاد داشته باش یک روز دیگر به تو داده شده است. آگاه و هشیار باش. احمق نباش» و بعد خود می گفت: «بله قربان! نهایت سعی خودم را خواهم کرد.» شاگردان راهب فکر می کردند که استاد شان دیوانه شده است، در حالی که او نمایشی تک نفره را اجرا می کرد. این وضعیت، حال درونی هر کس است. شما گوینده، شنونده، فرمانده و فرمان بردار هستید مدیریت چنین نمایشی دشوار است؛ زیرا نقش ها باهم مخلوط می شوند. اجرای نقش فرمانده، در حالی که شخص دیگری فرمان بردار است، آسان است. وقتی نقش ها تقسیم می شوند، همه چیز روشن و واضح است. هیچ چیز درهم نمی ریزد. شما باید نقش خود را ایفا کنید، دیگران هم نقش خودشان را. این کار آسان است. این وضع اختیاری و دل بخواه است.
