ادامه ... یادت باشد که او گفت «کسانی که مثل این بچه کوچک هست | اشو
ادامه ...
یادت باشد که او گفت «کسانی که مثل این بچه کوچک هستند» او نگفت «آنها که کودک هستند» بین این دو تفاوت بزرگی وجود دارد. او نگفت «این کودک به قلمروی الهی قدم خواهد گذاشته، زیرا هر کودکی محکوم به تباهی است و چاره ای جز گمراهی ندارد. هر آدم و حوایی محکوم است که از باغ عدن بیرون رانده شود؛ آنها ناگزیرند گمراه شوند. این تنها راه اعادهی دوران کودکی واقعی است. اول باید آن را از دست بدهی! این بسیار عجیب است، اما زندگی همین است. بسیار متناقض نماست ولی زندگی جمع اضداد است. برای اینکه به زیبایی واقعی دوران کودکی ان پی ببری، اول باید آن را گم کنی، وگرنه هیچ وقت آن زیبایی را نخواهی شناخت. ماهی هرگز نمیداند اقیانوس کجاست - مگر آنکه آن را از اقیانوس بیرون بیاوری و در زیر آفتاب سوزان بر روی شن های داغ ساحل بیندازی تا دریابد که اقیانوس کجاست. اکنون، ماهی در تب و تاب آرزوی بازگشت به اقیانوس می سوزد و به هر دری می زند تا به اقیانوس باز گردد؛ به او داخل اقیانوس شیرجه می رود. او همان ماهی است، ولی ماهی اول نیست. اقیانوس همان اقیانوس است، ولی اقیانوس اول نیست. چرا که ماهی درس جدیدی را آموخته است. اکنون آگاه است، می داند که «این اقیانوس است و این هم زندگی من. من بدون اقیانوس هیچم - من ذره کوچکی از آنم».
