بلوغ و سالخوردگی تفاوت بزرگی بین بلوغ و پیری وجود دارد. تفاو | اشو
بلوغ و سالخوردگی
تفاوت بزرگی بین بلوغ و پیری وجود دارد. تفاوتی عظیم که مردم همیشه درباره اش سردرگم هستند. مردم خیال می کنند پیر شدن یعنی بالغ شدن - اما پیری به جسم تعلق دارد. همه سنشان بالا می رود همه پیر می شوند، اما لزوما همه بالغ نمی شوند. بلوغ رشدی درونی است. سالخوردگی چیزی نیست که تو خودت در آن دخالت داشته باشی، چیزی است که خود به خود از نظر جسمانی اتفاق می افتد. هر بچه ای که به دنیا می آید با گذشت زمان پیر می شود. بلوغ چیزی است که تو خودت آن را به زندگي مي آوری. بلوغ از آگاهی نشأت می گیرد. سالخوردگی به علاوه آگاهی، تجربه به علاوه آگاهی یعنی بلوغ. تو میتوانی چیزی را از راه دور کنترل کنی، میتوانی آن را به شکلی تجربه کنی که گویی هیپنوتیزم شده ای؛ یعنی نسبت به آنچه در حال اتفاق افتادن است بی توجه و ناآگاه باشی؛ آن چیز اتفاق افتاد و تو آنجا نبودی. آن چیز در حضور تو اتفاق نیفتاد؛ تو غایب بودی. تو فقط از کنارش گذاشتی و آن چیز هرگز از تو خبر نداد. هرگز برچسبی بر روی تو نگذاشت و تو هرگز چیزی از آن نیاموختی. شاید که به بخشی از حافظه تو تبدیل شده باشد چون به هرحال تو به نحوی آنجا حاضر بودی - اما هرگز به عقل و شعور تو کاری نداشته است. تو هرگز از طريق آن رشد نمی یابی، در این حال تو داری پیر می شوی. اما اگر کیفیت آگاهی را به آن تجربه اضافه کنی، آن تجربه به بلوغ منجر می شود. دو راه برای زندگی کردن وجود دارد: یکی زندگی کردن در خوابی عمیق؛ که در این صورت سن تو بالا می رود. هر لحظه پیرتر می شوی، هر لحظه به سوی مرگ می شتابی، همین و بس. زندگی تو شامل مرگی آهسته و طولانی است. اما چنانچه آگاهی را به تجربه هایت اضافه می کنی، هر چیزی که برایت اتفاق می افتد، تو هشیار، گوش به زنگ و مراقبی، تو ان تجربه را از همه زوایا مزمزه کرده، سعی داری مفهوم آن را درک کنی و در تلاشی که به عمق آن نفوذ پیدا کنی، هر آنچه که برایت رخ داده است، تو می کوشی آن را تمام و کمال و به طور جدی زندگی کنی - آن وقت دیگر یک پدیده سطحی نیست. در اعماق وجود تو چیزی همراه با آن در حال دگرگونی است. تو داری هشیارتر میشوی. اگر این تجربه یک خطاست، تو هرگز از نو مرتکب این خطا نخواهی شد.
