ادامه ... مذهب رویکردی کودک وار نسبت به هستی است: جهان می شو | اشو
ادامه ...
مذهب رویکردی کودک وار نسبت به هستی است: جهان می شود مادر یا پدر تو. تو با طبیعت مخالف نیستی، با آن سر جنگ نداری. جنگی وجود ندارد، بلکه همکاری فوق العاده ای بین تو و طبیعت برقرار است. جنگ به نظر احمقانه و نامعقول می آید همانطور که اعتماد در اکتشاف علمی جایی ندارد، تردید هم در تجربه مذهبی کارساز نیست. علم یعنی کاوش اندر برون و مذهب یعنی کاوش اندرون. علم، مذهب اشیاء است و مذهب، علم وجود؛ درست همانطور که نمی توانی یک گل را از راه گوش ببینی! حال این گوش هر قدر احساس باشد و موسیقی شناس، فرقی نمی کند - گوش فقط می تواند اصوات را دریافت کند، محدودیت هایی برای خود دارد. اگر می خواهی رنگ، نور و شکل را ببینی، باید از راه چشمها نگاه کنی. چشمها خود زیبا هستند و زیبایی ها را می بینند، اما برای خود محدودیت هایی دارند. تو از راه چشم نمی توانی موسیقی را بشنوی. حتی خارق العاده ترین موسیقی دنیا هم نمی تواند به چشمان تو نفوذ کنند. چشمها ناشنوا هستند، تو باید از راه گوشها بشنوی. تردید دری است که به روی اشیاء باز می شود. اعتماد در وجود آدمی است. تنها از راه اعتماد می توان الوهیت را شناخت. و یادت باشد، تو نمی توانی از دو راه مرتکب سفسطه شوی. افراد به اصطلاح مذهبی همواره در نزاع با علم بوده اند، کلیسا با علم در جنگ بوده است. و این جنگی احمقانه و مضحک بود، زیرا کلیسا می خواست که علم بر اعتماد تکیه کند. و اکنون علم در حال انتقام گیری است - اکنون علم از مذهب می خواهد که بر پایه ی تردید، شکاکیت و منطق عمل کند. انسان به قدری احمق و نادان است که مدام همان اشتباه را بارها و بارها تکرار می کند. کلیسای قرون وسطی در حماقت به سر می برد و اکنون افرادی که خود را دانشمند می دانند، دارند همان حماقت را مرتکب می شوند. انسان اهل درک خواهد گفت که تردید برای خود دنیایی دارد. تو می توانی از تردید به عنوان یک روش استفاده کنی، اما باید بدانی که تردید محدودیت هایی دارد و همینطور توکل یا اعتماد هم دنیایی دارد که آن نیز از محدودیتهایی برخوردار است. هیچ نیازی نیست از اعتماد برای شناخت و از تردید برای شناخت دنیای درون مدد بگیری. و گرنه افتضاح به بار می آید. اگر از توکل برای کنکاش علمی استفاده می شد، اصلا علمی تولد نمی یافت. به همین دلیل هم علم در شرق تا این اندازه بدوی باقی مانده است.
