ادامه ... کودک خویی نوعی حالت عاطفی حساس و پر شور است. تو اح | اشو
ادامه ...
کودک خویی نوعی حالت عاطفی حساس و پر شور است. تو احتیاجی به کودک خویی نداری. به هر کودکی باید اجازه داد تا کودکانه رفتار کند و باید گذاشت تا هر بزرگسالی بالغانه رفتار کند. اما یک بزرگسال می تواند از کیفیت بچه بودن هم برخوردار باشد. احتیاجی به کودک خویی نیست، احتیاجی به آن کج خلقی ها، بدعنقی ها و نحس بازیها نیست. اما بلوغ می تواند به خوبی با کیفیت های کودک وار بودن کنار بیاید. بین این دو مغایرتی وجود ندارد و در حقیقت، اگر مثل یک کودک باشی، می توانی بالغ شوی. اما اگر کودک خویی تو ناکام و تحقق نیافته باقی مانده باشد، باید به آن میدان بدهی. بگذار بیاید و دلی از عزا در بیاورد - هر چه زودتر، بهتر، و گرنه تا دم مرگ وبال گردنت خواهد بود. بگذار خودی نشان دهد تا آبها از آسیاب بیفتد. همین که دستش را باز بگذاری، پس از پایان نوبت نمایش خود، بساطش را جمع می کند و می رود و خیلی هم راضی و خشنود می رود. بهتر است به جای اینکه مدام کار را به تعویق بیندازی، همین حالا در را به رویش باز کنی - چون هر قدر بیشتر معطل کنی، جری تر می شود و بعد متوجه می شوی که به تو حالات بچگانه دست داده است. کودک خویی یا بچگانگی چیزی نیست که در تو بماند، بلکه موقتا آنجاست. بعد که رفت، کودک وجودت از نو شاداب و جوان خواهد بود و پس از اینکه به آن کودک رسیدی، رشد یافتن را آغاز می کنی و به بلوغ می رسی. تو نمی توانی با آن همه دروغی که دور و برت را مثل پیله ای گرفته اند، رشد پیدا کنی. تو فقط وقتی می توانی به بلوغ برسی که راستگو باشی؛ وقتی که واقعی شوی.
