قدر استاد: چهارمین جشنواره بزرگداشت مقام استاد دانشکده پزشکی تهران یاد دارم نمیتوانستم یاد دارم نمیتوانستم خوب و بد را زهم جدا بینم راه تاریک پیش رویم بود ناتوان بودم انتها بینم کودکی بودم اندر این دنیا با هزاران سوال بی پایان با معمای در کجا هستم درد هجران و غصه ی درمان او به من گفت عاشقی از تو قصه ی عاشقانه اش با من هم صدا با نوای هستی شو های و هوی و ترانه اش با من دست در دست من گذار ای دوست تا سراپای کبریا بینی پا به پایم بیا و عاشق باش تا جمال و جم خدا بینی هدف از خلقت است دانستن والقلم نقطه ی سرآغازست علم سازست و عشق خنیاگر قدر استاد کوک این سازست علم و ایمان دو بال پروازند پر گشودن به سوی آزادی نیمه راه دانش آموزی آخرش کبریای استادی بندگی نیست جز به نیکی خلق بندگان را سخن به حق گفتن یاد دادن سطور دانش را نور ایمان به علم آغشتن هر که بر ما طریقتی آموخت مهر دل را زده به نام خودش کاش استاد یاد ما میداد قدر دانستن مقام خودش هم خدا در مقام استادی گفت اقراء به نام دانايي هم قسم خورد بر قلم كه بود اولين پيشگام دانايي شعر هستی قصیده ای موزون هر کلامش به عشق آبادست نکته ها دارد این غرلواره شاه بیتش به نام استادست چون بهارست فصل آموزش باغبانیست پیشه ی استاد منت لله از وجودش نور بر سراپرده ی جهان افتاد ◦ دکتر بهار اشجعی ◦ ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ 243 views10:15
