. رابطه‌های واقعی و پایدار رو زمان مشخص میکنه. زمان به آدم می | " پـــツـــریچــ♡ღــهر "
.
رابطه‌های واقعی و پایدار رو زمان مشخص میکنه. زمان به آدم می‌فهمونه کی واقعا موندگارِ ، کی اومده که دیر یا زود بره. وقتی هیجان اولیه فرو کش بکنه، یا تعهد شروع میشه یا همه چی تموم میشه. یعنی وقتی اون ذوق و شوق روزای اولِ آشنایی برای هر کدوم از طرفین با گذشت زمان کم میشه، بعد از اونه که مشخص میشه طرف مقابل چطور آدمیه. وقتی دو نفر با هم آشنا میشن، این خیلی عادیه که یه مدت برای هم جالب باشن. سعی میکنن از هم سر در بیارن، سعی میکنن بیشتر باهم حرف بزنن، سعی میکنن بیشتر به هم ابراز علاقه کنن، سعی میکنن از علایق و شخصیت همدیگه سر در بیارن، سعی میکنن بفهمن طرف مقابلشون آدم قابل اعتمادی هست یا نه. بعدِ گذشت اون مدت زمان، تازه مشخص میشه اون دو نفر واقعا همدیگه رو دوست دارن یا نه. چون از اینجا به بعدِ که طرفین با شناخت کامل همدیگه، تصمیم میگیرن توی اون رابطه بمونن یا تمومش کنن. از اینجا به بعدِ که طرفین تازه میفهمن واقعا طرف مقابلشون رو دوست دارن و میخوان برای همیشه توی زندگیشون نگه دارن یا نه، میخوان هر چه زودتر ارتباطشون با اون آدم رو قطع کنن. پس هیچوقت نمیشه اول یه رابطه اطمینان داشت که ما واقعا اون شخص رو توی زندگیمون قبول کردیم. اصلا نمیشه فهمید ما واقعا دوستش داریم یا نه، فقط درگیر شور و هیجانات اولیه شناخت اون شخص شده بودیم. وقتی بعد از یه مدت با شناخت بهتر از طرف مقابل، تونستیم از این مرحله عبور کنیم و باز هم دلمون نخواد که اون فرد رو از دست بدیم، اون موقع‌ست که میتونیم با قاطعیت بگیم: اره، من این شخص رو برای همیشه توی زندگیم میخوام و مطمئنم که بدون توجه به هر چیزی، واقعا دوستش دارم.
