بلند فکر کردن: تهدید یا فرصت؟ Think-alouds: Threat or Opportu | پدیده درخشان
بلند فکر کردن: تهدید یا فرصت؟
Think-alouds: Threat or Opportunity?
آیا تاکنون برای شما پیش آمده است که با صدای بلند مشغول حرف زدن با خودتان باشید و ناگهان فردی متوجه شما بشود و از اینکه بلند فکر کرده اید، شرمنده شوید؟ عموماً در برخی فرهنگ‌ها تصور بر این است که بلند فکر کردن یا با خود حرف زدن (خصوصا در صورت تکرار زیاد) نوعی اختلال روانی یا ذهنی است. این موضوع زمانی جدی‌تر می شود که شخص در حال درس خواندن با خود حرف بزند و موضوعات را بلندبلند تکرار کند.
سؤال این است که آیا بلندبلند فکرکردن لزوماً عادتی منفی است؟ پژوهش‌های متعددی نشان داده‌اند که بلندبلند فکر کردن به‌ویژه در حین درس خواندن باعث نظم و آرایش فکری می‌شود و یکی از مکانیزم های افرایش توجه و تمرکز است. در این شرایط، فکر منظم، مدیریت و حتی چابک می شود. افزون بر این، بلند فکر کردن باعث ارتقای تفکر انتقادی می‌شود. تفکر وقتی ملموس، با‌صدا و مدیریت شده باشد، تفکر انتقادی را تسهیل می کند.
بلند فکرکردن و با خود حرف زدن به‌عنوان شکلی از گفتگوی درونی می تواند باعث اصلاح عادات منفی شود، اعتماد به نفس را بالا برد و با سازماندهی افکار مثبت و منفی، اضطراب را کاهش دهد. متاسفانه این عادت خوب دوران بچگی، در بزرگسالی از بین می رود و افراد تصور می کنند با خود صحبت کردن عادتی منفی است و تلاش می کنند تفکر خود را چه در خفا و چه در عیان به زبان نیاورند. باید توجه داشت که در سنین بالاتر، حرف زدن با خود می تواند مفید و اثربخش باشد و ابزاری است که به وسیله آن می توان با تقویت کنترل شناختی، توجه و تمرکز خود را به مدت طولانی تر بر روی یک موضوع مشخص حفظ کرد.
