در فرهنگنامه کوهنوردی به آدمهایی که با همدیگر کوهنوردی می‌کنند | پارادوکس
در فرهنگنامه کوهنوردی به آدمهایی که با همدیگر کوهنوردی می‌کنند می‌گویند: "همنورد" چه اسم قشنگی...
"همنورد"، یعنی تمام پستی ها و بلندی ها و فراز و نشیب‌ها را در کنار هم درنوردیدن، پشت و پناه هم بودن، کنار هم و پا به پای هم راه رفتن، در رابطه با دیگران جنسیت نداشتن و جنسیت قائل نشدن ، در سخت ترین مسیرها و دشوارترین گردنه ها هوای هم را داشتن و تمام دار و ندار خود را با دیگران قسمت کردن.
"همنوردها" رفتارهای ویژه ای دارند که رویای تمام کسانی است که می خواهند با همدیگر و در کنار هم زندگی کنند: آنها همیشه حواس شان هست که: یکی تندتر از دیگران حرکت نکند، حواس شان هست که یکی از دیگران جا نماند، حواس شان هست که در مسیرهای سخت یکی سقوط نکند، در سنگلاخ ها یکی لیز نخورد، حواس شان هست که یکی کم نیاورد، که یکی فشارش نیفتد، که یکی کم و کسر نداشته باشد. همنوردی صرفا هم تیمی بودن در یک رشته ورزشی نیست ، یک معرفت است ، یک سبک زندگی است: همنوردی با هم بودن در عین احترام به فردیتهای همدیگر است ، پشت و پناه هم بودن بدون منت گذاشتن است ، همراه بودن بدون تملک و تصاحب است ، عشق ورزی، مهربانی و همدلی بدون توجه به جنسیت افراد است.
چه خوب می شد اگر آدم ها به جای هموطن بودن ، هم مذهب بودن،، هم نژاد بودن، همجنس بودن و هم "سر" بودن، "همنورد" هم بودند در فراز و نشیب های زندگی، چه خوب می شد اگر تمامی ما آدمها یکی رو داشتیم که همیشه در لحظات سختی و دشواری خیالمون تخت باشه که حمایتمون می کنه، که تنهامون نمیذاره، که دستمونو می گیره و پا به پامون راه میاد برای عبور از گردنه های سخت زندگی، بدون اینکه ما رو بخواد به راه خودش ببره. یه "همنورد" که همیشه حواسش باشه برای نیفتادنمون، برای رسیدنمون تا قله، برای اوج گرفتنمون، چه خوب می شد اگر ما هم برای دیگران چنین همراهانی بودیم! چه خوب می شد اگر آدمها، "همنورد" هم بودند !
