یکی از مکانیزم‌های دفاعی‌ای که شخص برای نپذیرفتن مسئولیت به کار می‌گیرد، بازی‌کردنِ نقش
قربانی است.
اینکه همیشه دیگران را مقصر اتفاقات زندگی‌اش می‌داند و هدفش دستکاریِ احساسات در دیگری است.
بازی کردنِ نقش قربانی با کسی که واقعا در اتفاقی قربانی شده، تفاوت‌هایی دارد:
• قربانیِ واقعی، همدلی و بازخوردِ دیگری را می‌پذیرد.
اما قربانیِ نمایشی، به دنبال حالِ بهتر نیست و از این نقش برای کنترل‌کردن دیگری استفاده می‌کند.
• قربانیِ واقعی نگران این است که حرف‌زدن در مورد حالِ بدی که گاهی تجربه می‌کند، باعث خسته‌شدن دیگری شود.
اما قربانیِ نمایشی، به دیگری احساس گناه می‌دهد و حتی گاهی با گرفتنِ ترحم دیگری، سعی می‌کند رابطهٔ از دست‌رفته را نگه دارد.
#وحید_اکبری
@PDFsCom
