آدمی در عالَم خاکی نمی آید به دست عالَمی دیگر بباید ساخت و ز ن | پنهان خانه🌀
آدمی در عالَم خاکی نمی آید به دست عالَمی دیگر بباید ساخت و ز نو آدمی
این بیت حافظ را می توان عصاره ای از نگاه و رویکردِ هنرمند اصیل و خلّاقی دانست که از طبیعت و کار و بارِ عالَم و اساسا از آنچه تحت عنوان "واقعیت" سیطره دارد، معترض و ناخشنود است و بر آن است تا با استمداد از تخیل و هنر خویش در جایگاه خداوندی تکیه زند و به خلق و آفرینش عالَم و آدم دیگری دست یازَد. عالم و آدم تازه ای که از هر حیث مقرون به زیبایی و خیر و کمال است و به دور از هر گونه شر و نقص و فساد و زوال! هنرمند بدین سان می خواهد آفریدگار جهان ویژه و تازه خود باشد، جهانی چنان والا و دلخواه و در سر حد کمال که نتوان هیچ خطایی بر قلم صنع آن یافت تا به نظرِ پاکِ پیرِ خطاپوشی حاجت افتد. علی #شریعتی این معنا را چه نیک دریافته بود آنجا که گفت: "هنر تجلی غریزه آفریدگاری انسان است در ادامه این هستی که تجلّی آفریدگاری خداست، تا کمبودی را که در این عالَم احساس می کند، جبران نماید." ( انسان خداگونه ای در تبعید از کتاب کویر)
گویی آن نقاش اعظم در گردش پرگارش، بسیاری از نقش ها را تعمدا ناتمام و نیمه کاره رها کرده تا راه شراکت آدمی را با خویش در عرصه آفرینشگری گشوده دارد......
