مسلما مغز انسان به زندگی او غنای بیش تر می بخشد. ولی برای این | فلسفه اگزیستانسیالیسم

مسلما مغز انسان به زندگی او غنای بیش تر می بخشد. ولی برای این ویژگی بهای گزافی می پردازد زیرا افزایش این حساسیت مغزی، او را به شکل ویژه ای آسیب پذیر می کند و انسان قادر است با تقلیل حساسیت های خود، از مقدار آسیب پذیریش بکاهد.

اگر قرار است لذات متنوعی داشته باشیم، باید در معرض انواع رنج ها نیز قرار گیریم، لذتی که طالب آن هستیم و رنجی که از آن می گریزیم، گویی لذت بردن بدون رنج کشیدن امکان پذیر نیست. انگار که این دو مورد "باید" به نوعی جایگزین هم شوند، زیرا لذت مدام محرکی است که یا از جذابیت می افتد و یا مقدارش باید افزایش یابد و این افزایش، پایانه های عصبی را یا طی تماس مداوم، نسبت به خود مقاوم می کند یا آن ها را به درد می آورد. به نسبتی که زندگی خیر باشد، به همان میزان شر بودن مرگ را می پذیریم. هرچه بیش تر کسی را دوست بداریم و از بودن با او لذت ببریم، با مرگ او رنج و اندوه بیش تری خواهیم داشت.

#آلن_واتس
#حکمت_بی_قراری




گروه آموزشی فلسفه اگزیستانسیالیسم
@phenomenology_existentialism