#شومان در بیشتر برنامه های #شورا_چرکاسکی جایی برای خود داشت | پیانو و پیانیست

#شومان در بیشتر برنامه های #شورا_چرکاسکی جایی برای خود داشت اما باید اعتراف کرد که این دو موسیقیدان به طرز مطلوبی همخوان با یکدیگر نبودند.کرناوال را عبوس و اتودهای سمفونیک را عصبی و دستپاچه می نواخت چند قطعه از #شوبرت نیز داشت که بهترین آنها سونات لا ماژور اپوس ۱۲۰ بود. با حال و هوای روستایی و موومان آهسته ای که بسیار درخشان اجرایش میکرد.چرکاسکی موسیقی استادان کلاسیک را عالی نمی نواخت. اجرا هایش از #بتهوون هیچگاه اجراهای تکان دهنده ای نبودند. البته هیچ شنونده ای به قصد ژرف نوازی و سترگی و صلابت اجرا به کنسرتی از چرکاسکی نمی‌رفت .او نوازنده ای بود غریزی و خادم گوش به فرمان لحظه ها . بداهه نوازی خنیاگر ،رمانتیکی شیفته سایه روشن های موسیقی که به گونه ای نافذ و موثر، ته رنگی طلایی بر روی بوم موسیقی به نقش می زد. در اجرای کنسرتوی شماره ۲ #چایکوفسکی و کنسرتوی شماره دو #سن_سانس استادی خود را در بیان ثابت کرده است. در سال‌های آخر عمر کنسرتوی شماره ۴ #آنتون_روبنشتاین را نیز نواخت که به مراتب از اجرای موجود #ژوزف_هوفمان زیباتر و یکپارچه تر است. پیش از چرکاسکی این اثر یک بار آن هم نزدیک به چهل سال پیش در کنسرت ارکستر فیلارمونیک نیویورک به دست آسکار لی‌وَنت نواخته شد و این موجب شگفتی است که این شاهکار بزرگ چگونه تا این اندازه نادیده گرفته می‌شود .پرسش این پاسخ را شاید بتوان در محبوبیت بیش از اندازه کنسرت های #راخمانینف جستجو کرد. این اثر در دستان نوازنده احیاگری چون چرکاسکی همه شکوه نخستین لحظه آفرینش خود را بازیافته است. شکوه لحظه ای که آنتون روبنشتاین بر روی صحنه قدم می گذاشت، شور شنوندگان را برمی‌انگیخت و خود را به عنوان پدر و بنیانگذار مکتب نوازندگی روس به جهانیان معرفی می‌کرد.
https://t.me/pianoandpianist