مطمئنم که برخی طرفداران موسیقی پرواز همای که فقط اسم با کلاسی | Pianoclub
مطمئنم که برخی طرفداران موسیقی پرواز همای که فقط اسم با کلاسی دارد، با خواندن این نقد دوباره ما را آماج حمله های رکیک قرار خواهند داد. اما از آنجا که در طول این هفت سال فحش خور ما سفت شده و ظرفیت شنیدن توهین ما بالا رفته (البته حسابی از خجالت توهین کنندگان بیرون خواهیم آمد) اجازه بدید بدون هیچگونه غرض‌ورزی نظر خودمان را درباره این موسیقی پلشت و مزخرف بیان کنیم.
پلشت و مزخرف کمترین بار منفی را دارند و ما نمی‌خواهیم از کلمات دیگری استفاده کنیم تا خاطر نازنین شما مکدر نشود. ولی خدا وکیلی چه چیز مثبتی در موسیقی این تیتراژ یافت میشود؟
۱. آهنگسازی تا حد زیر صفر ابتدایی و غلط است. کاربرد نادرست آکوردها برای ارکستر در همه جای این موسیقی روی اعصاب است. کاربرد چهارمها به شیوه غلط در کل این موسیقی گوش را می آزارد.
۲. کیفیت صدای خواننده بسیار ضعیف است. صدای تو دماغی، تلفظ نادرست کلمات و جمله بندی غلط همه و همه اعصاب شنونده را بر هم می‌ریزد. شما با دقت به متن شعر گوش کنید : چند درصد از کلمات و جملات را به طور واضح میشنوید؟
۳. میکس قطعه کاملا غیر حرفه ای است. بیشتر سازها روی وسط تنظیم شده اند و پنینگ وجود ندارد. بنابراین صدای سازها به تفکیک به گوش نمی‌رسد.
۴. آیا ملودی سازی برای یک سریال پرمخاطب (البته در سالهایی که از تلویزیون پخش میشد) باید اینقدر سخیف، ابتدایی و تهوع آور باشد؟ آیا نمی‌توان از ملودی های بومی اصیل و زیبای موسیقی سنتی برای تولید موسیقی تیتراژ استفاده کرد؟
۵. تکلیف خواننده بدصدای این تیتراژ با خودش هم معلوم نیست. فواصل طبق گام فریژین غربی انتخاب شده اند اما خواننده اصرار دارد با تحریرهای ریز ایرانی فضا را سنتی جلوه دهد. چرا موسیقی پر محتوای ایرانی را با بیسوادی خودمان بد جلوه میدهیم؟ چرا اصرار داریم که خواننده هستیم؟ چرا اصرار داریم نوازنده و آهنگساز حرفه ای هستیم؟ چرا گوش شنوندگان را با موسیقی بد آزار میدهیم؟ چرا اصرار داریم که در رژیسترهای بالا فقط جیغ بزنیم و عربده بکشیم و در نهایت خود را پشت زره موسیقی سنتی ایران پنهان کنیم؟
گوش ما حق دارد موسیقی خوب بشنود و کسی حق ندارد با موسیقی بد روح و روان ما را بر هم بریزد. شاید بگویید تو میتوانی گوشت را بر روی این موسیقی ببندی و گوش ندهی. پاسخ ما روشن است: ما تولید کننده محتوا نیستیم . ما برای شنیدن یک اثر موسیقی پولی دریافت نمی‌کنیم اما تولید کننده اثر کسب درآمد می‌کند. بنابراین باید موسیقی را تولید کند که گوش شنوندگان را نیازارد. اگر نمی‌تواند، نباید صدای کریه خود را به خورد شنوندگان بدهد. او می‌تواند سکوت کند. می‌تواند در خلوت خود به صدا و موسیقی بی محتوای خود گوش کند و لذت ببرد. ما عمر طولانی نداریم که برای شنیدن این موسیقی های بی ارزش و سخیف وقت تلف کنیم. وقتی می‌فهمیم مبلغی را که تیم آهنگسازی این اثر سخیف به جیب زده ده برابر مبلغی است که یک ارکستر سمفونیک برای یک اجرا دریافت می‌کند بیشتر خشمگین میشویم. امیدواریم کسانی که خود را صاحب سبک در موسیقی معرفی می‌کنند قبل از انتشار یک اثر، آن را برای دریافت فیدبک مخاطبین متخصص در موسیقی برای آنها ارسال و نظرات آنها را جویا شوند. سپس به انتشار آن اقدام کنند.
اکر آهنگساز این اثر فقط دو ماه کلاس تئوری موسیقی را گذرانده بود می‌توانست اثر بهتری را ارائه کند تا حداقل شنونده هنگام شنیدن آن حالت تهوع نگیرد.
