مردم ما کار خوب را برای خوب بودنِ
فی نفسه آن انجام نمی‌دهند
بلکه آن را برای بدست آوردن
جایگاهی در بهشت انجام می‌دهند.
این یعنی معامله کردن با خدا.
خدایا
من کارهایی که توگفتی را انجام می‌دهم
و از کارهایی که نهی کردی دوری می‌کنم
تو هم به جاش
یه قصر از طلا تو بهشتت به من بده
و باغ‌هایی که توش جوی شیر و عسل
روونه و حوری و غلمان و ...!
این طرز تفکریست که در جامعه ی ما وجود دارد.
اما آیا ما فقط برای همین است
که وجود داریم
و چسبیده‌ایم به این کره‌ی کوچک
که به دور ستاره‌ای کوچک می‌چرخد
در کهکشانی
که خود ذره ی غباری بیش نیست
از عظمت
چیزهایی که در این جهان وجود دارد؟
آیا همه‌ی این‌ها وجود دارد
که ما جاودانه شیر و عسل بخوریم
و با حور و پری بپریم
و اون هم خالدین فیها؟
آخرش که چی؟
صحرای محشر
محمد علی جمالزاده
گل رز
