با نیمه دوم زندگانی خود چه کنیم؟! دانشگران از نظر جسمی آمادگ | آکادمی مدیریت
با نیمه دوم زندگانی خود چه کنیم؟!
دانشگران از نظر جسمی آمادگی دارند تا در سالمندی و حتی پس از سن متعارف بازنشستگی، کار کنند. اما در این راه خطر تازه ای آنها را تهدید می کند: احتمال دارد از نظر ذهنی توان خود را از دست بدهند. آنچه عوام به آن "خستگی مفرط" می گویند، یعنی رایج ترین مشکل دانشیان چهل و چند ساله، بندرت پی آمد تنش است. علت اصلی و شایع آن، ملال و دلتنگی شغلی است.
مدیریت ارشد یک شرکت بزرگ و بسیار موفق به من می گفت: "مهندسانِ ما شل کرده اند. آیا می توانی علت را پیدا کنی؟" بنابراین من با چند نفر از مهندسان بسیار موفق که دستمزدهای کلان می گرفتند، صحبت کردم. همه می گفتند: "شغل من در موفقیت شرکت بسیار موثر است. کارم را دوست دارم. حالا تقریبا ده سالی می شود که سرگرم این کارم. وظیفه ام را خوب انجام می دهم و به آن افتخار می کنم. اما حالا این کار برای من ساده و یکنواخت شده؛ دیگر چالشی در کار نیست و کسل شده ام. دیگر برای آمدن به سرِ کار دقیقه شماری نمی کنم و ذوق و شوق اولیه را ندارم."
با این حال، جابجا کردن افراد چاره درست این مشکل نیست. این عده، از جمله متخصصان درجه یک بودند و به تجدید دلبستگی و علاقه واقعی، نیازمند. پس وقتی بار دیگر دلبستگی را پیدا کردند ( مثلا یکی از آنها در رشته ریاضی و علوم، معلم سرخانه دانشجویان شد)، بار دیگر کار جلوه و جذبه سابق را پیدا کرد.
پس خارج از حوزه کنونی کار، هدفهایی را برای خود معین کرده و بکوشید به آن هدف ها برسید.
