سندرم یادگیری NIH– Not invented here (به درد اینجا نمی‌خورد)! | آکادمی مدیریت
سندرم یادگیری NIH– Not invented here (به درد اینجا نمی‌خورد)!
موانع یادگیری سازمانی، گاهی از سندرم دیگری نشئت می‌گیرند. برخی افراد اساساً گمان می‌کنند که آموزه‌های دیگران کاربردی برایشان ندارد. آن‌ها با خود می‌گویند که این مهارت، به درد اینجا نمی‌خورد؛ پس بهتر است خود را برای یادگیری آن به زحمت نیندازم. افراد مبتلا به سندرم NIH تنها آموزه‌هایی را می‌پذیرند که برایشان آشنا باشد.
اورت راجرز در کتاب خود با نام انتشار نوآوری (Diffusion of Innovations) دسته‌ای از افراد را در آخرین مرحله از پذیرش نوآوری قرار می‌دهد؛ افرادی که اصطلاحاً دیر پذیرندگان (Laggard) نامیده می‌شوند. این گروه، دانش یا مهارتی را نمی‌پذیرند مگر اینکه عموم مردم آن را بیاموزند و از آن استفاده کنند. آن‌ها تنها در این صورت قبول می‌کنند که یادگیری یک دانش یا مهارت، نتیجه‌بخش و مثمر ثمر است. این افراد درواقع مبتلا به سندرم NIH هستند. سندرمی که در ایجاد موانع یادگیری سازمانی، نقش قابل‌توجهی دارد.
چه کسانی بیشتر مستعد ابتلا به سندرم NIH هستند؟
به لحاظ شخصیت شناسی، افراد درون‌گرا با احتمال بیشتری به سندرم «به درد اینجا نمی‌خورد» مبتلا می‌شوند. علاوه بر این افراد ثبات‌گرا در مدل DISC و همین‌طور افرادی که در مدل پنج عاملی شخصیت، میزان گشودگی آن‌ها نسبت به تجربه‌های جدید کم است، بیشتر مستعد ابتلا به این سندرم هستند. به‌طور کلی این دسته از افراد، کمتر با جامعه در ارتباط هستند. به همین دلیل معمولاً بسیار دیر از تحولات اطراف باخبر می‌شوند. ضمن اینکه ریسک‌پذیری پایینشان، آن‌ها را از یادگیری مهارت یا دانش جدید منع می‌کند.
در سطح سازمانی، معمولاً مدیران باتجربه یا سنتی هستند که بیش از بقیه با این سندرم از موانع یادگیری سازمانی درگیر می‌شوند. بسیاری از این مدیران در مقابل هر آموزه جدیدی که به آن‌ها ارائه می‌دهند می‌پرسند: «کجا این چیزی را که می‌گویی انجام داده‌اند؟» اگر بتوانید به آن‌ها ثابت کنید که همه این کار را کرده‌اند شاید در مقابل آموزه‌ی جدید نرمش به خرج دهند؛ اما اگر متوجه شوند که آن آموزه یا راهکار کاملاً جدید است، با این استدلال از پذیرش آن سرباز می‌زنند: خوب است اما کاربردی برای ما ندارد!
