درگذشت مبارز فریدونشهری ساکن غزه حدود چهار سال پیش بود که خب | پونه‌زار▪️اخبار فریدونشهر
درگذشت مبارز فریدونشهری ساکن غزه
حدود چهار سال پیش بود که خبر پیدا شدن یک ایرانی در فلسطین رسانه‌ای شد. تیم العرب پست هنگام تهیه گزارش میدانی از زندگی سخت فقیران جنوب غزه به پیرمردی از ساکنین نوار غزه فلسطین برخوردند بودند که دارای اصلیت ایرانی بود و سرگذشت عجیبی داشت.
وی در سال ۱۳۵۱ برای به دست آوردن سرمایه به کویت مهاجرت می‌کند و در حالی که ۳۰ سال بیشتر سن نداشته است، با تعدادی از افسران سازمان آزادی بخش فلسطین آشنا می‌شود و به سبب علاقه به فلسطین، تصمیم به کمک به آن‌ها می‌گیرد.
وی مسئول عملیات خرید و انتقال سلاح به فلسطین می‌شود و یاسر عرفات، رئیس سازمان آزادی بخش، از قدرت و شجاعت وی خوشش آمده و او را مسئول انتقال انبارهای سلاح سازمان در کویت به فلسطین و جنوب لبنان می‌کند.
در سال ۱۳۵۷ شیاسی کویت را ترک کرده و به جنوب لبنان می‌رود و در مأموریت‌های محوّله مشارکت می‌کند تا این که عرفات در سال ۱۳۶۱ وی را به اردوگاه‌های آموزشی در یمن می‌فرستد. شیاسی ماموریت‌های دیگری نیز در سلطان نشین عمان داشته که فاش نشده است.
شیاسی در سال ۱۳۷۲ پس از امضای توافق اسلو، با تعداد زیادی از مبارزان فلسطینی به داخل فلسطین باز می‌گردد و تصمیم به زندگی در «خان یونس» در جنوب غزه می‌گیرد و زمینی خریده و در آنجا منزلی بنا می‌کند.
اما در جنگ ۲۰۰۸ اشغالگران منزل وی را نابود می‌کنند و وی مجبور به کوچ به منطقه «العشوائیات» در حاره البطن السمین که فقیرنشین و غیرقابل سکونت است، می‌شود.
خانه وی از فهرست بازسازی به علت مشکلات مربوط به امور قانونی استثنا شده و پیرمرد ناتوان پس از این همه سال مبارزه مجبور شده بود در شرایط سختی در کنار زباله‌ها به زندگی خود ادامه دهد.
العرب پست با اشاره به سه زن و فرزندی که شیاسی دارد، بیان کرد: با وجود سال‌های طولانی که این مرد در غزه به سر برده است هنوز فارسی صحبت می‌کند که به غیر از فرزندان و یکی از همسرانش کسی متوجه نمی‌شود و در بسیاری از موارد نیاز به فردی دارد که حرف‌هایش را برای دیگران تفسیر کند.
وی به علت بلند کردن وزنه‌های سنگین در جوانی، «ششمون جبار» لقب گرفته است. زمانی که از وی درباره خانوادهاش در ایران سوال شده بود، پاسخ داده بود: «از زمان انتفاضه دوم در سال ۱۳۷۹ ارتباطم با ایران قطع شده است. من مدت ۲۰ سال با آن‌ها در تماس بودم و وعده ملاقاتشان را می‌دادم اما چون من فلسطینی نیستم اجازه سفر به من ندادند. مدتی منتظر ماندم تا مشکلات قانونی حل شود اما وضع من بدتر و ارتباطم با خانواده‌ام قطع شد و آن‌ها از من اطلاعی ندارند و نمی‌دانند که من در قید حیات هستم و فکر می‌کنند که من فوت کرده‌ام. نمی‌دانم که در جستجوی من هستند یا مرا فراموش کرده‌اند.»
العرب پست موضوع را رها نکرده و تیمی را به روستای دهسور در منطقه فریدونشهر اصفهان می‌فرستد و از لقب قدیم وی که همان «پهلوان» است، خانوادهاش را پیدا می‌کند. خانوادهاش تصاویر و ویدیوهای شیاسی را می‌بینند و از این که وی هنوز زنده است شگفت‌زده می‌شوند چرا که فکر می‌کردند شهید شده است به ویژه که غزه شاهد انتفاضه و جنگ‌های متعددی بوده است.
این چنین اولین تماس پس از ۱۷ سال برقرار می‌شود. خانوادهاش می‌گویند که جویای وی به ویژه زمانی که در یمن بوده است، بوده‌اند. برادرش برای بازگرداندنش به سوریه و یمن می‌رود اما موفق به بازگرداندن وی برای دیدار چهار فرزندش امیر، اردشیر، هاشم و صغری نمی‌شود. سال‌ها می‌گذرد و پسر بزرگ وی و سپس همسرش فوت می‌کنند. پس از قطع تماس، خانواده سعی می‌کنند از طریق سفارت فلسطین در تهران، حال وی را جویا شوند اما بی‌فایده است.
آن‌ها از مقامات ایران خواسته‌اند که به آن‌ها کمک کنند. بیماری و فقر و نیاز سبب شده است که ایرانی که خود را وقف فلسطین کرد با شرایط سختی دست و پنجه نرم کند. قاسمی آرزو کرده بود که در کشورش ایران بمیرد و گفته بود: «می‌خواهم درکنار خانواده‌ام بمیرم. می‌خواهم قبل از مرگم آن‌ها را ببینم.»
محمد قاسم شیاسی چند روز پیش در غزه درگذشت و توسط مردمی که سال‌ها در کنار آن‌ها با رژیم غاصب اسرائیل مبارزه کرده بود به خاک سپرده شد.
تصاویر فوق از مراسم تدفین وی به دست پونه‌زار رسیده است.
