ما که هیچ چرا پرنده‌ها از تهران نمی‌رن؟! از شدت آلودگی هوا، گ | اکوتوپیا(پوریا بختیاری)
ما که هیچ چرا پرنده‌ها از تهران نمی‌رن؟!
از شدت آلودگی هوا، گلوتون می‌سوزه، اشک از چشمتون جاری می‌شه. صدای بوق ماشین‌ها رو اعصابه. پیش خودتون می‌گید کاش می‌شد برم یه جای خوش آب‌وهوا. اما مجبورید تهران بمونید. کار، تفریح، امکانات و... ماها مجبوریم تی بمونیم. اما چرا پرنده‌ها تهران رو ترک نمی‌کنن و نمی‌رن یه جای بهتر؟ تهران برای پرنده‌ها بهشته. تهران گرمه. لب پنجره ساختمون‌های بلند، شبیه کوه‌های صخره‌ایه و برای لانه‌سازی ایده‌آله. سطل‌زباله‌ها پره از غذای مجانی. توی شهر خبری از عقاب نیست و تنها شکارچی شهری، گربه، اون‌قدرها هم ماهر نیست. مردم هم با این پرنده‌های به ظاهر بی‌آزار، مهربونن. چرا به ظاهر؟ هر کبوتر سالانه 11 کیلوگرم مدفوع اسیدی تولید می‌کنه و به ساختمون‌ها و ماشین‌ها آسیب می‌زنه. برای آمریکا برآورد شده که میزان آسیب تمام پرنده‌ها، در حدود سالانه 1.1 میلیارد دلار باشه. پرنده‌ها، مثل موش‌ها، می‌تونن باعث نشر بیماری بشن، یا به انبار غلات آسیب بزنن. چرا این موش‌های پرنده، شهر کثیف ما رو دوست دارن؟ برای پرنده‌ها، انگیزه‌های کوتاه‌مدت مثل غذا خیلی مهم‌تره تا هوای پاکیزه. برای ما هم انگیزه‌های کوتاه مدت مثل کار مهم‌تره تا احتمال ابتلا به سرطان. دلیل ما و پرنده‌های برای زندگی توی تهران، یکیه. اما این تمام ماجرا نیست. پرنده‌هایی که در تهران به‌دنیا اومدن، هیچ وقت زندگی توی یه منطقه خوش آب‌وهوا رو تجربه نکردن. اون‌ها اصلا نمی‌دونن که زمین سبز و آسمون آبی یعنی چی. اون‌ها به اولین گزینه‌ای که تا امروز باهاش مواجه شدن، عادت کردن. درست مثل خیلی از ماها که هیچ وقت زنگ موبایل یا بکگراند لپ‌تاپمون رو تغییر نمی‌دیم و به تنظیمات کارخونه (یا اولین زنگی که همون روزهای اول انتخاب کردیم) وفادار می‌مونیم. (قانون دیفالت آپشن) برای مایی که دشت‌های سرسبز رو دیدیم، عجیبه که چرا کبوترها از تهران نمی‌رن. اما خودمون هم دچار همین سوگیری‌ها می‌شیم. به خصوص زمانی که حاضر نمی‌شیم برای داشتن یک زندگی بهتر، وضعیت فعلی‌مون رو ترک کنیم و از منافع کوتاه‌مدت بگذریم. شما اگر می‌خواستید توی یک شهر تمیزتر، امن‌تر، ارزون‌تر و خلوت‌تر زندگی کنید، اولین انتخابتون کدوم شهر بود؟
