| آیا حرف زدن با خود نشانه‌ی اختلال روانی‌ست؟ | محقق روانشناس | Rohana
| آیا حرف زدن با خود نشانه‌ی اختلال روانی‌ست؟ |
محقق روانشناس، گری لوپیان، سرپرستی پژوهشی را به عهده داشت که در آن به ۲۰ داوطلب اشیایی در سوپر مارکت نشان دادند، و از آنها خواستند آن اشیا را به خاطر بسپارند. به نیمی از آنها گفته شد، نامش شیء را (مثلا موز) را تکرار کنند، و نیمی دیگر ساکت بمانند. در پایان نتایج این تحقیق نشان داد، افرادی که نام شیء را با خود مرور می‌کردند، ۵۰ تا ۱۰۰ میلی‌ثانیه زودتر از افراد ساکت، اشیا را پیدا کردند.
گری لوپیان میگوید، معمولا زمانی که در يخچال یا در قفسه‌های سوپر مارکت دنبال چیزی می‌گردم زیر لب با خودم صحبت می‌کنم. در حقیقت این تجربه شخصی لوپیان موجب شد، او به تحقیق در این زمینه بپردازد. لوپیان در کنار روانشناس دیگری به نام دنیل سوئیگلی، به انجام این پژوهش پرداخت. این دو پژوهشگر در نهایت به این نتیجه رسیدند افرادی که با خودشان صحبت می‌کنند، عموما از سایرین باهوش‌ترند.
وقتی شخصی با خود صحبت می‌کند، مکانیسم‌های حسی‌اش فعال می‌شود. از آنجا که می‌تواند آن کلمه را تجسم کرده، و پیش چشمانش نمودار کند، حفظ آن برای حافظه‌ی افراد آسان‌تر می شود و می‌توانند بر اساس آن عمل کنند؛ در نتیجه به خاطر آوردن آنها برای ذهنشان آسان‌تر خواهد بود.
کسانی که با خود صحبت می‌کنند، عموما زمانی که برای حل یک مسئله نیاز به کمک دارند، به درون خود نگاه می‌کنند. در حالی که شاید دیگران در زمان نیاز به صورت خودکار، به یک دوست، همکار یا مقام ارشد مراجعه می‌کنند. افرادی که با خود صحبت می‌کنند، قادر به تجزیه و تحلیل شرایط هستند و می‌توانند به صورت مستقل و بدون هرگونه راهنمایی خارجی به نتیجه‌گیری برسند.
